ΦΡΕΣΚΑ ΦΡΟΥΤΑ

Η πόρτα έκλεισε με έναν μικρό κρότο, κάνοντας την γάτα που άραζε στο φωταγωγό να σηκώσει τα αυτιά της, ξαφνιασμένη.
Ο Τζέημς Χάμιλτον είχε προλάβει να ρίξει πάνω του την καπαρντίνα του πριν βγει βιαστικά από το διαμέρισμα.
Κατέβηκε τις σκάλες και βγήκε έξω στον δρόμο.
Ο κρύος χειμωνιάτικος αέρας - σε πλήρη αντίθεση με την πνιγερή ατμόσφαιρα του δωματίου του - τον χτύπησε στο πρόσωπο και τον έκανε να ανατριχιάσει στιγμιαία.

Κοίταξε το ρολόι του: 2:05 έδειχνε. Είχε πέντε λεπτά στη διάθεσή του για να βρει ένα μπολ με φρέσκα βατόμουρα, αλλιώς αντίο ζωή. Δεν έπρεπε να τον πιάσει πανικός. Έπρεπε να σκεφτεί τι θα κάνει. Που να βρει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα βατόμουρα και μάλιστα μες στην νύχτα.

Και να φανταστεί κανείς οτι δεν μου αρέσουν καν τα καταραμένα βατόμουρα!  Είχε ήδη μετανιώει για τη συμφωνία του, που αποδεικνυόταν πιο χαοτική απ' ότι αρχικά υπολόγιζε. Ποτέ μην εμπιστεύεσαι ένα δαίμονα! Αν μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο...

Που πήγε και έμπλεξε; Μικρός προορίζονταν για να γίνει γιατρός, όπως ο πατέρας του και ο παππούς του. Αυτός όμως ήξερε οτι είναι φτιαγμένος για άλλα πράγματα και ήθελε να γράφει, σαν τους συγγραφείς-ήρωες του, Lovecraft, Howard και δε συμμαζεύεται. Έτσι, από τα δεκαπέντε του πήρε την απόφαση ό,τι κερδίσει στη ζωή του να το κατακτήσει μέσα απ'τις δικές του προσπάθειες, σαν συγγραφέας. Και παρόλο που σαν ιδέα φαινότανε εξωπραγματική, αυτός το κατάφερε. Αλλά και αυτό δεν του ήταν αρκετό. Έπειτα ήρθαν τα όνειρα για επιτυχία, για σουξέ. Αλίμονο. Η καταραμένη αποτυχία τον είχε πάρει από πίσω, σαν αδέσποτο σκυλί.
Φαντάστηκε πάλι τον εαυτό του "επιτυχημένο". Τα έργα του θα ήτανε λέει best seller, ο ίδιος θα ήταν αποκλειστικά υπεύθυνος για την ριζική αναβίωση των κόμικς, έγκριτοι δημοσιογράφοι θα τον παρακαλούσαν για συνεντεύξεις, εκπομπές glamour και life style θα έκαναν αφιερώματα στη χλιδάτη ζωή του. Όλο αυτό το δώρο της ματαιοδοξίας του που τώρα είχε την ευκαιρία να αποκτήσει, με την μόνη προϋπόθεση ότι θα φέρει εις πέρας τους όρους που του έθεσε αυτό το πλάσμα που τράβηξε από την άβυσσο...

"Συγνώμη που διακόπτω το κλισέ flashback σου κύριε Τζέημς Χάμιλτον Τζούνιορ, αλλά μήπως θα έπρεπε να ψάχνεις για κάτι; Ο χρόνος περνά."

Γύρισε, σαστισμένος, να κοιτάξει ποιος μίλησε. Ένας δαίμονας στεκόταν στην άκρη του δρόμου και του χαμογελούσε ειρωνικά. Αυτός ο δαίμονας δεν είχε τη στερεότυπη εικόνα (κόκκινο δέρμα, τραγίσιο μούσι, κέρατα και ουρά). Είχε ξανθά μαλλιά, κατάλευκη επιδερμίδα, πλατιούς ώμους, όμορφο νεανικό πρόσωπο με θεληματικό πηγούνι, αστραφτερό χαμόγελο και ματιά που θα έκανε κάθε γκοθού που σέβεται τον εαυτό της να αναστενάξει. Και ούτε που φορούσε τίποτα τζιν και πουλόβερ. Ήτανε κομψά, επαγγελματικά ντυμένος με άσπρο κοστούμι και κράταγε βαλιτσάκι. Τον λέγαν Άριοχ.

"Λοιπόν;" ρώτησε ο Άριοχ
"Ναι, το ξέρω! Δεν είναι και τόσο εύκολο ξέρεις! Και δεν βοηθά το ότι με έχεις πάρει απο πίσω", απάντησε εκνευρισμένος ο Τζέημς και άρχισε να απομακρύνεται σφίγγοντας πάνω του τη καπαρντίνα του.

Ο Άριοχ τον έβλεπε να απομακρύνεται. Οσμίστηκε τον αέρα, σαν κυνηγόσκυλο. Αυτό που μύρισε φάνηκε να τον ικανοποιεί.
Δεν θα αργήσει τώρα, σκέφτηκε.
Δεν ήταν κανένας τυχαίος δαίμονας. Ήταν παλιά καραβάνα. Μπορεί βέβαια τώρα να ανήκε στο sales department αλλά κάποτε ήταν ένας από τους Δούκες της Κόλασης - πριν την Μεγάλη Κρίση και τις ανακατατάξεις που ακολούθησαν (rotation του το είπανε) με συνέπεια τον παροπλισμό του.
Αν και είχε καιρό να βγει στη γύρα. Δύσκολοι καιροί, με τον ορθολογισμό να έχει εξοστρακίσει τους θεούς και δαίμονες - παλιούς οδηγούς της ανθρωπότητας - από τον σύγχρονο "διαφωτισμένο" κόσμο... Όμως ήταν επαγγελματίας και οι αιώνες εμπειρίας του είχαν διδάξει την αρετή της υπομονής.
Και ήξερε φυσικά οτι τίποτα δεν είναι τυχαίο, σίγουρα όχι η επίκληση από  αυτόν τον Χάμιλτον. Γιατί τα νέα ήταν οτι υπάρχει νέος παίκτης στην αγορά, ευκαιρία για το Χάος να αναλάβει δράση ξανά, όπως παλιά. Για να συμμετέχεις στο παιχνίδι όμως πρέπει πρώτα κάποιος να σε καλέσει.
Και τώρα ανυπομονούσε να παίξει.

Στο μεταξύ ο Χάμιλτον κάτι είχε σκεφτεί επιτέλους. Θυμήθηκε τα μέρη από όπου περνούσε στους μοναχικούς περιπάτους του, τις νυχτερινές ώρες, όταν η πόλη κοιμόταν. Και τότε του ήρθε.
Το μανάβικο του γερο-Τζόνυ! Αυτό είναι. Εκεί θα έβρισκε βατόμουρα. Βέβαια τέτοια ώρα θα είναι κλειστό, σκέφτηκε, αλλά ο Τζόνυ μένει ακριβώς από πάνω. Θα τον ξύπναγε και θα τον ανάγκαζε να ανοίξει το μαγαζί. Άλλωστε ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.

Ξανακοίταξε το ρολόι του. 2:06. Είχε ήδη περάσει ένα λεπτό! Έπρεπε να βιαστεί.
Το μανάβικο βρισκότανε στην οδό Φόρεστ, σε μια κακόφημη γειτονιά, δύο τετράγωνα προς τα δυτικά.
Όταν έφτασε λαχανιασμένος στο οικοδομικό τετράγωνο που έψαχνε, όλα ήταν  σκοτεινά και επικρατούσε ησυχία, εκτός από τις μακρινές νότες ενός σαξοφώνου  ("Miles Davis", υπέθεσε) που ταξίδευαν από το μπαρ στο διπλανό στενό, χωρίς όμως να καταφέρουν να ενοχλήσουν την  γειτονιά από τον ύπνο της.

Εντόπισε το μανάβικο και πλησιάζοντας είδε οτι είχε κατεβασμένες τις γρύλλιες και μια ταμπέλα που έγραφε:

ΦΡΕΣΚΑ ΦΡΟΥΤΑ - ΛΑΧΑΝΙΚΑ "Ο κήπος της Εδέμ"

Ακριβώς από κάτω ήταν κολλημένο ένα σημείωμα που έγραφε:

Το κατάστημα θα παραμείνει
κλειστό για δύο βδομάδες.

Απουσιάζω για διακοπές.

Τζόνυ Μίλτον

Ο Τζέημς έμεινε να κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια ενώ ο ιδρώτας κυλούσε από το πρόσωπό του. Ένιωσε τον θυμό του να ανάβει σαν πυρωμένο σίδερο. Θόλωσε. Αγανάκτησε. Είχε τα δίκια του.

"Αντίο ελπίδα!" φώναξε και κλότσησε με μίσος μια ζαρντινιέρα που βρισκόταν στην άκρη του πεζοδρομίου. Η ζαρντινιέρα δεν είχε καμιά ιδιαίτερη ιστορία. Κάποιος την τοποθέτησε εκεί κάποτε, όμως οι ορτανσίες που είχε φυτέψει είχαν μαραθεί από καιρό.
Θα μου το πληρώσεις αυτό, κακό χρόνο να 'χεις, σκέφτηκε η ζαρντινιέρα προς έκπληξη όλων μας αφού είναι γνωστό οτι οι ζαρντινιέρες ανέχονται τα πάντα, εκτός των διαδηλωτών. Αλλά αυτή η γειτονιά ήταν άσχημη.

"Πρέπει να βρω έναν λοστό και να σπάσω την πόρτα. Μπορεί κάτι να βρω μέσα..." μουρμούρισε ο Τζέημς.
"Μα δεν είναι δυνατόν όλα να συμβαίνουν σε μένα!" φώναξε, συμπληρωματικά.
"Δηλαδή μιλάμε για μεγάλη γκαντεμιά!!" ούρλιαξε, επιβεβαιώνοντας τις σκέψεις του.
"Άουτς!" πρόσθεσε ανέλπιστα.

Κάτι είχε προσγειωθεί στο μάγουλο του. Κάτι σκληρό, που λέρωνε. Σύντομα ακολούθησε και δεύτερο. Μέσα στο μισοσκόταδο προσπάθησε να διακρίνει από που προερχόταν η επίθεση. Δεν άργησε να το ανακαλύψει. Η μοναδική λάμπα που εξακολουθούσε να λειτουργεί έριχνε το λιγοστό φως της πάνω στους βιολετί τοίχους του απέναντι κτιρίου, στην είσοδο του οποίου η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Στο κατώφλι, σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα, στεκότανε ένα κοριτσάκι και χαχάνιζε. Στα χέρια του κρατούσε ένα μπολ, που περιείχε προφανώς τα "πυρομαχικά".

Το πιτσιρίκι βούτηξε το χέρι του στο μπολ και του εκτόξευσε άλλο ένα βόλι. Αυτή τη φορά όμως ο Τζέημς κατάφερε να το πιάσει πριν βρει στόχο. Κοίταξε να δει τι ήταν, μετά ξεροκατάπιε και έγλυψε τα χείλια του.
"Βατόμουρο..." ψέλλισε.

Με την άκρη του ματιού του κοίταξε το ρολόι του. 2:09. Είχε άλλο ένα λεπτό.
Σήκωσε το βλέμμα του προς το παιδάκι με μάτια που γυάλιζαν.