O Τζέρρυ Άντερσον

Το ξημέρωμα αργεί ακόμα.

Ο χειμώνας κάνει δειλά δειλά την εμφάνιση του, μαζί του και οι κρύες νύχτες σαν και αυτή.

Η μικρή πόλη κοιμάται. Η απόλυτη ησυχία διαταράσσεται μόνο από την υπόκωφη βοή ενός δαιμονισμένου ανέμου. 

Σκοτάδι παντού, μόνο κάτι μικροί στύλοι φωτίζουν τους κεντρικούς δρόμους. Ένας από αυτούς οδηγεί στο μοναδικό ανοιχτό ποτοπωλείο εκείνη την περασμένη ώρα.

Ο φωτισμός χαμηλός. Το τζουκ μποξ παίζει το Nefertiti του "Miles Davis".

Ο ήχος του σαξόφωνου συντροφεύει στις σκέψεις του τον άνδρα που κάθεται στην άκρη του μπαρ. Είναι o μόνος πελάτης στο μαγαζί. Από το ντύσιμο του φαίνεται καλοστεκούμενος. Δεν είναι πάνω από σαράντα.

Το πρόσωπο του φαίνεται να έχει όμορφα χαρακτηριστικά αλλά έχει πάρει μια στρυφνή και παγωμένη έκφραση που το αλλοιώνει. Έχει το βλέμμα χαμηλό και σκεπτικό. Που και που ρίχνει κάποιες κλεφτές ματιές, απέναντι του, σε μια μικρή παλιά τηλεόραση, με απενεργοποιημένο τον ήχο, που δείχνει σκηνές από την κλασσική ταινία του ευρωπαϊκού κινηματογράφου “H κόμισσα του Σάσεξ” με την αγαπημένη του αξέχαστη πρωταγωνίστρια "Ιρένα Πάβλοβιτς". Συντροφιά του πέντε ποτήρια άδεια.

Παραγγέλλει ένα ακόμα Jack Daniels.

«Το ποτό σας κύριε. Να ξέρετε όμως ότι το μαγαζί σε λίγο κλείνει!» λέει ο μπάρμαν χαμογελώντας ευγενικά καθώς αφήνει το ποτήρι μπροστά του.

Ο άνδρας τον κοιτάζει λοξά και από το στόμα του βγαίνει ένα σύμπλεγμα από φωνήεντα και σύμφωνα που σχηματίζουν κάτι σαν αναθέματα και βρισιές. Είναι τόσο μεθυσμένος που η ακολουθία των προτάσεων του δε βγάζει νόημα. Ο λόγος του διακόπτεται απότομα καθώς τραντάζεται από ένα δυνατό λόξυγγα. Καρφώνοντας το βλέμμα επίμονα στον μπάρμαν σηκώνεται βιαστικά. Εκείνος δείχνει να απορεί αλλά δεν δίνει περαιτέρω συνεχεία. Φοράει το μεγάλο του παλτό. Πίνει την τελευταία γουλιά από το ποτό του. Κατευθύνεται προς την έξοδο παραπατώντας. Κλείνει την πόρτα πίσω του με δύναμη και χάνεται στο σκοτάδι.

Ο μπάρμαν γυρνά στον ιδιοκτήτη του μαγαζιού που κάθεται λίγο παραπέρα και μετρά τις εισπράξεις της ημέρας.

«Ποιος ήταν αυτός κύριε Τζον?» , ρωτά με απορία.

Ο Νίκ είναι καινούργιος στη δουλειά και δε γνωρίζει ακόμα πρόσωπα και καταστάσεις . Είναι φοιτητής και δεν έχει πάνω από ένα μήνα στη πόλη. Όμως η φιγούρα εκείνου του άνδρα του φάνηκε πολύ παράξενη. Δεν είναι η πρώτη φορά που τον είχε δει. Ερχόταν μέρα παρά μέρα την ίδια ώρα. Πάντα αργά όταν ήξερε ότι οι πελάτες είναι λιγοστοί, σαν να ήθελε να αποφύγει τυχαίες συναντήσεις. Καθόταν στην ίδια θέση και έπινε το ίδιο ποτό.

«ποιον εννοείς ?» Αποκρίθηκε ο ιδιοκτήτης, αφήνοντας για λίγο τους υπολογισμούς στους οποίους ήταν αφοσιωμένος τόση ώρα..

Ο Τζον είναι χρόνια στη νύχτα και έχουν δει πολλά τα μάτια του σε εκείνη τη πόλη. Έχει γεννηθεί και μεγαλώσει εκεί. Ξέρει τους πάντες. Από το μαγαζί του έχουν περάσει πολλοί και διάφοροι. Παντρεμένοι παρέα με το παράνομο έρωτα τους, φοιτητές παρέα με το κέφι και τις φωνές τους, ερωτευμένοι, χωρισμένοι, αλκοολικοί, παράξενοι, φρικιά, αδιάφοροι, όλοι ανεξαιρέτως. Είναι αρκετά διαχυτικός και κερδίζει εύκολα τη εμπιστοσύνη του συνομιλητή του. Του αρέσει να χώνει την μύτη του παντού και ξέρει πολλά.

«τον κύριο που μόλις έφυγε», απάντησε άμεσα ο Νικ.

«Α, εννοείς τον Τζέρρυ ‘Αντερσον», είπε ο Τζον γελώντας διακριτικά.

«Δεν είναι πολύ παράξενος?», ρώτησε ο Νικ.. Ήταν περίεργος και γούσταρε να μαθαίνει για τους μπεκρήδες θαμώνες του μαγαζιού. Ήταν σίγουρος ότι όλοι κουβαλούν πίσω τους μια ενδιαφέρουσα και πονεμένη ιστορία.

Ο Τζον δεν είχε διάθεση να ανοίξει συζήτηση. Ήθελε να τελειώνει με το μέτρημα των χρημάτων και να γυρίσει γρήγορα στη κυρά του που του παραπονιόταν ότι ξεχνιέται στο μπαρ και δε μαζεύεται ποτέ στο σπίτι. Και ποιος άντεχε την γκρίνια της Τρέιση. Όμως ήξερε καλά ότι ο μικρός δεν θα τον άφηνε έτσι εύκολα ήσυχο, χωρίς να του βγάλει κουβέντα. Ήταν πεισματάρης ο μπαγάσας σαν και τον ίδιο.

«Ο Τζέρρυ είναι πολύ μοναχικός τύπος» είπε κοφτά ο Τζον και συνέχισε αφού ξερόβηξε για λίγο… «Δεν μιλεί σε κανένα… μάλιστα, παρόλο που έρχεται στο μαγαζί πολλά χρόνια δεν μου έχει απευθύνει ποτέ το λόγο πέρα από τα τυπικά. Ξέρω όμως ότι είναι πολύ πλούσιος. Εισοδηματίας. Τίγκα στο τάλιρο αδελφέ μου. Ζει με τη γριά μανά του στο μεγάλο σπίτι που ξεχωρίζει σε εκείνο το μικρό λόφο λίγο έξω από την πόλη. Ξέρεις πιο σπίτι λέω, ε?¨»

«Ναι! Το έχω δει πολλές φόρες. Περνώ από κει καθώς έρχομαι για την δουλειά. Είναι περιφραγμένο γύρω γύρω με ψηλά μαύρα κάγκελα τυλιγμένα με κισσό που σε εμποδίζει να δεις το εσωτερικό του » απάντησε ο Νικ που άκουγε με προσοχή.

« Ά γεια σου, ακριβώς αυτό λέω. Λοιπόν ο Τζερρυ είναι απόμακρος. Κυκλοφορούν πολλές φήμες γι αυτόν στη πόλη. Τις προάλλες ήρθε στο σπίτι η Κάρολ, η φίλη της κυράς μου, που είναι και η πρώτη κουτσομπόλα. Είχε πάει στην Άννα λέει για τσάι η οποία της ορκίστηκε ότι μια μέρα που πέρναγε από το μεγάλο σπίτι άκουσε φωνές δυνατές και οδυρμούς. Ισχυρίζεται ότι συχνά ο Τζέρρυ χτυπάει την γριά μάνα του, η οποία τα έχει και λίγο χαμένα η καημενούλα. Δε ξέρω άμα είναι υπερβολές, Νικ, αλλά δεν τον έχω και πολύ στα καλά του τον τύπο. Επίσης λένε ότι είναι και αγοραφοβικός. Ξέρεις εκείνη την ασθένεια που τρελαίνεσαι με την πολυκοσμία. Κάποιοι, λέει, έγιναν μάρτυρες ενός επιληπτικού σοκ που είχε πάθει, ακριβώς γι αυτό το λόγο, μια μέρα στο πολυκατάστημα ρούχων, στο κέντρο, σε ώρα αιχμής…»

«Εσείς τι πιστεύετε, τελικά για αυτόν?» πετάχτηκε απότομα ο Νίκ διακόπτοντας τον ειρμό του Τζον. Πάντα ήθελε να ακούσει την γνώμη του γιατί είχε εμπιστοσύνη στη κρίση του. Ο Τζον είχε το χάρισμα να σκιαγραφεί χαρακτήρες κάτι που όλοι του το αναγνώριζαν. Ήταν σπάνιες οι φόρες που έπεφτε έξω.

«Αυτό που σου΄πα, φίλε μου. Ένας ψυχάκιας αλκοολικός είναι…. και να σου πω και κάτι…Σταμάτα να σε γοητεύουν τέτοιες μυστηριώδεις φιγούρες. Φαντάσματα του εαυτού τους είναι . Καλοβολεψάκηδες, κομπλεξικοί, που δεν έχουν τι να κάνουν και πνίγουν την μιζέρια τους στο ποτό. Τους ξέρω τους μυρίζομαι εγώ, όλοι ίδιοι είναι. Ακούς?», κατέληξε ο Τζον υψώνοντας για λίγο το τόνο της φωνής του.

Ο Νίκ δεν είπε τίποτα. Χαμήλωσε συγκαταβατικά το κεφάλι του αλλά δεν ήξερε άμα συμφωνούσε.

«Άντε τώρα έλα να κλείσουμε το μαγαζί, με έφαγες στη πάρλα και ποιος την ακούει την γυναίκα μου.» είπε ο Τζον και πήγε να κλείσει το ταμείο.

  

Ο άνεμος συνέχιζε να είναι πολύ δυνατός και έχει αρχίσει να ψιλοβρέχει. 

Διάφορα μικροαντικείμενα, πετάμενα στο μεγάλο δρόμο που οδηγεί στο λόφο, αιωρούνται και χορεύουν στους ρυθμούς του. 

Οι ψιχάλες που μαστιγώνουν το πρόσωπο του Τζερρυ είναι ενοχλητικές αλλά τον έχουν βοηθήσει να συνέλθει λίγο από το μεθύσι του.

 ( Συνεχίζεται...)