Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2006

Sigma

- Τι θα πάρετε;
Ο Λευτέρης είχε προετοιμάσει την απάντησή του:
- Φραπέ μέτριο με γάλα.
Η γυναίκα που τον αγαπούσε και καθόταν δίπλα του ανησύχησε. Έστρεψε το κεφάλι της και τον ρώτησε:
- Είσαι σίγουρος;

Ο Λευτέρης γνωρίζοντάς την κατάστασή του, ιδίως αυτές τις μέρες, την αγνόησε μέσα του, αλλά έστω και για την τιμή των όπλων έπραξε αυτό που θεωρούσε ως σωστό. Την κοίταξε επίμονα κατά πρόσωπο για να της θυμίσει ποιος είναι το αφεντικό, ή τέλος πάντων, ποιος υποτίθεται ότι είναι το αφεντικό, μια και οι εξωτερικές εντυπώσεις τον ενδιέφεραν ίσως περισσότερο. Τα μάτια του παρόλα αυτά δεν άγγιζαν τα δικά της, δεν μπορούσαν στ’ αλήθεια τα δύο αυτά όντα να επικοινωνήσουν άμεσα διαμέσου του βλέμματος, χρειάζονταν πάντα ένα δεύτερο χρόνο για να φτάσουν στη μέση της γέφυρας και το ποταμάκι με τους δροσερούς ήχους των μικρών κυμάτων του να ρεύσει από κάτω τους δημιουργώντας το κλίμα της αρμονίας ανάμεσά τους. Έτσι και τώρα.
Ο Λευτέρης συνέχιζε να την κοιτά επίμονα, ώσπου αυτή να έβλεπε το βέλος που αναβόσβηνε εντατικά μες στο κεφάλι του, το βέλος που της έδειχνε τη συμπεριφορά που αυτή έπρεπε να ακολουθήσει. Και η συμπεριφορά ήταν απλή: «Ποτέ δεν αμφισβητούμε επιλογές του Λευτέρη». Παρόλα αυτά, ο εγωισμός του αναμετριόταν εδώ και λίγα δευτερόλεπτα με τις εξωτερικές εντυπώσεις, αφού η δυσφορία του για το αδικαιολόγητο της αναμονής του σερβιτόρου πάνω από τα κεφάλια τους, η ενδεχόμενη φράση του σερβιτόρου «να έρθω σε λίγο;» ανάγκαζαν τώρα αυτό το βελάκι να δείξει την κατεύθυνση της δικής του συμπεριφοράς.

- Εγώ αυτό θα πάρω, είπε λακωνικά. Εσύ τι θα πάρεις, συνέχισε με κάπως διδακτικό ύφος, εννοώντας: «πρέπει να ξεμπερδεύουμε με αυτήν την παραγγελία κάποια στιγμή».
- Εγώ θα ήθελα ένα brownies με παγωτό καραμέλα, είπε η Στέλλα.

Η Στέλλα του έριξε ένα συντροφικό βλέμμα γεμάτο στοργή, καθώς αποχωρούσε ο σερβιτόρος. Το βλέμμα της δεν σήμαινε τίποτα, απλά «σ’ αγαπάω και θα στο δείχνω κάθε στιγμή».
Η Στέλλα ήταν ελληνογερμανίδα που μετακόμισε με την οικογένειά της στα δεκαπέντε της στην Ελλάδα με τη σιγουριά ότι πλέον η νέα πατρίδα της θα είναι η Ελλάδα, όπου οι γονείς της αποφάσισαν οριστικά να ζήσουν τα συντάξιμα χρόνια της ζωής τους. Κόρη Έλληνα δασκάλου σε δημόσιο ελληνόφωνο σχολείο της Γερμανίας, στο Baden - Württemberg, και μητέρας Γερμανίδας, υπαλλήλου τουριστικού γραφείου ταξιδίων, σκέφτηκε τις επιλογές της μόλις ήρθε στην Ελλάδα για το επάγγελμα που θα ασκούσε. Με την απλότητα και αποφασιστικότητα που διέπει τη σκέψη της γρήγορα κατέληξε να σπουδάσει γερμανική φιλολογία και να κερδίζει το ζην της από τη διδασκαλία της γερμανικής, της μητρικής της γλώσσας.
Με την ίδια απλότητα και αποφασιστικότητα τον κοίταζε και τώρα δείχνοντάς του την αγάπη της, αλλά ο Λευτέρης δεν είχε σκοπό να μην διδάξει τη δασκάλα, έστω ήπια αυτή τη φορά. Συγκέντρωσε τις δυνάμεις του, αφιέρωσε ένα δευτερόλεπτο να σκεφτεί τα κόλπα που θα τον βοηθούσαν την κρίσιμη στιγμή της ομιλίας και ξεκίνησε:

- Μα καλά, είπε ο Λευτέρης, μιλώντας αργά και σταθερά και σταματώντας πριν από κάθε λέξη, τι νόημα έχει να συζητάμε με το σερβιτόρο πάνω από το κεφάλι μας, αν είμαι σίγουρος για το τι θα παραγγείλω;
- Για σένα το είπα. Να μη σε πειράξει ο φραπέ. Είναι πολύ δυνατός.
- Τώρα θα με πειράξει;, είπε ο Λευτέρης, δυσκολευόμενος λιγάκι να πει το «ξ».
- Σε παρακαλώ, είπε θερμά η Στέλλα με φωνή γονατισμένη, θα μου πεις τι βλακείες είναι αυτές που μου έλεγες στο τηλέφωνο;
- Δεν ήταν βλακείες, είπε κάπως αγχωμένα ο Λευτέρης, παρατηρώντας ότι είχε έλλειψη ανάσας στα πνευμόνια του. Απέφευγε να ανασαίνει καλά τον τελευταίο καιρό. Κάτι τον ενοχλούσε.
- Τι ακριβώς σου συμβαίνει; Γιατί δε μου λες;
Ο Λευτέρης ανέστειλε τις αναστολές του.
- Τις τελευταίες μέρες, ψέλλισε, δεν μπορώ να πω το σίγμα.
- Τι; Τι’ ναι αυτά που λες;, είπε η Στέλλα σχεδόν γελώντας, αφού δεν μπορούσε να το πιστέψει. Για πες «σίγμα».

Ο Λευτέρης προσπάθησε να πει «σίγμα», αλλά, αντί για «σ», βγήκε κάτι μεταξύ σφυρίγματος και «ζ». Απογοητευμένος ο Λευτέρης έσκυψε το κεφάλι.

- Αλήθεια σου λέω. Τον τελευταίο καιρό έχω χάσει ένα γράμμα της αλφαβήτου.



9 σχόλια:

Η τρυπια βαρκα ειναι σχεδια είπε...

Παίδεs και κοραsίδεs, χρόνια sαs πολλά, με υγεία.

mc είπε...

Νιώθω φορές πως χάνω πολλά γράμματα, κυρίως σύμφωνα. Βγάζεις άκρη μετά;
Καλή χρονιά να έχεις.

kabamaru είπε...

malista kurie trupia.Xtipises anapantexa me xarakthra fwtia ligo prin alaksei o xronos. H Ztella loipon.Wraia h arxikh istoria kai endiaferontes oi dialogoi tou zeugariou. Perimenw pws tha sunexiseis to storu.
Kalh xronia!!!!!

mithrandir είπε...

Opws topes file, me ugeia!

Η τρυπια βαρκα ειναι σχεδια είπε...

ampot, μερικές φορές ένα σύμφωνο είναι τόσο λίγο πιο πάνω όσο να μη μπορείς να το αγγίξεις...;)
kabamaru, ελπίζω να το ξαναδιάβασες...
mithrandir, r u feeling any better?

Fight Back είπε...

Κι οχι απλα ενα οποιοδήποτε γραμμα, αλλα το Σιγμα.
Καλη αρχη, τρυπια βαρκα.
Ευχομαι καλη χρονια και καλη συνεχεια

Ανώνυμος είπε...

Με αυτήν την ιστορία ολοκληρώθηκα ως λογοτέχνης! Οπότε δεν ξέρω fight back αν είναι αρχή ή τέλος, αλλά thanks.
Καλή χρονιά

Downhill.... είπε...

Καλή χρονιά και ζε ζένα!!! χαχα!!
αυτό το blog εξελίσσεται σε κάτι υπέροχο...ανυπομονώ να τα κάνω "όλα πουτάνα"!!!!

Η τρυπια βαρκα ειναι σχεδια είπε...

Ζ' ευχαριζτώ downhill, welcome to the company (στην εταιρεία δηλαδή). Καλή χρονιά