Η απειλή

O Aλλεν ξύπνησε από ένα φρικτό πονοκέφαλο. Το άρωμα της ήταν διάχυτο στο χώρο αλλά εκείνη απούσα. Δε έδειξε να θίγεται από την επιλογή της να φύγει σαν κλέφτης. Δεν αξίωνε τίποτα από εκείνη. Το μόνο που ζήτησε και πήρε ήταν το κορμί της. Οι δυο εραστές ήξεραν από την αρχή ότι το σβήσιμο μια αμοιβαίας καύλας θα ήταν το μόνο παράγωγο από αυτή τους τη γνωριμία. Η μήπως δεν ήταν το μόνο.....;

Σηκώθηκε νωχελικά από το κρεβάτι. Το φως του ήλιου που έμπαινε κλεφτά από το μισάνοιχτο παραθυρόφυλλο τον τύφλωνε. Ο αφόρητος πονοκέφαλος άρχιζε να γίνεται ακόμα πιο έντονος. Ντύθηκε και κατευθύνθηκε προς την πόρτα του δωματίου. Στα πρώτα βήματα ένιωσε μια ζαλάδα έντονη και πρωτόγνωρη. Ένιωσε μια ανεξήγητη εσωτερική δύναμη να τον καθηλώνει. Δεν κατάλαβε πώς αλλά έδειχνε να έχει χάσει τον έλεγχο του σώματος του. Σωριάστηκε στο έδαφος και άρχισε να πάλλεται σαν ψάρι έξω από το νερό. Έτρεμε ολόκληρος. Η καρδία του πήγαινε να σπάσει καθώς χτυπούσε σε εξωφρενικούς ρυθμούς. Μια σκιά ήρθε να διώξει το φως γύρω και όλα σκοτείνιασαν προς στιγμήν μέχρι να γίνουν κόκκινα.

Το μόνο που μπορούσε να αφουγκραστεί πέρα από την καρδιά του ήταν εκείνη η βοή που άρχισε να αντιλαλεί χτυπώντας εδώ και κει στα τοιχώματα του εσωτερικού φλοιού του εγκεφάλου του. Γρήγορα ο ακατέργαστος εκείνος ήχος μετατράπηκε σε μια στεντόρεια φωνή που του φάνηκε να βγαινει μεσα απο μια γνώριμη εικόνα μίας εγκαταλελειμένης έπαυλης.

«Φύγεεε έρχεται και είναι αποφασισμένος. 
Τρέξε ..κάλυψε τα νώτα σου …ετοιμάσου να δεχτείς την πρόκληση… ετοιμάσου … αντιμετώπισε την μοίρα σου. 
Φύγε …φύγε ….έρχεται…δυνατός όσο ποτέ και είναι αποφασισμένος»

Σιγά σιγά οι σφυγμοί του άρχιζαν να επανέρχονται σε κανονικούς ρυθμούς ενώ ταυτόχρονα η σκιά τράβηξε το πέπλο της μακριά και το φως απλώθηκε πάλι στο δωμάτιο. Τα επόμενα λεπτά έμεινε να κοιτάζει απόλυτα οριζοντιοποιημένος στο πάτωμα το ταβάνι του δωματίου. Το βλέμμα του απροσδιόριστο και κενό και η ανάσα του βαριά αλλά σταθερή. Ήταν φοβισμένος όσο ποτέ άλλοτε αλλά ήταν ένα ξέσπασμα που ενδόμυχα μέσα του το περίμενε. Δε μπορούσε όμως να καταλάβει γιατί ερχόταν αναπάντεχο εκείνη τη στιγμή.

Πετάχτηκε πάνω και στάθηκε στα πόδια του. Δεν είχε καιρό για χάσιμο. Η φωνή εκείνη μπορεί να ήρθε ακάλεστη αλλά έφερε μαζί της μηνύματα προειδοποίησης για μια απειλή που έρχεται . Ένιωθε έκθετο θήραμα που από στιγμή σε στιγμή περιμένει το αρπακτικό να πεταχτεί μπροστά του και να το κατασπαράξει. Τα ένστικτα επιβίωσης του ενεργοποιήθηκαν στο μέγιστο και άρχισε να σκέφτεται τις επόμενες κινήσεις του.

Πρέπει να αιφνιδιάσει την αόρατη απειλή πριν αιφνιδιαστεί από εκείνη . Πρέπει να βρει κάπου να κρυφτεί και να περιμένει εκεί μέχρι να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει την μοίρα του που αινιγματικά τον καλεί στο επικίνδυνο παιχνίδι της. Νιώθει ότι δε μπορεί να γυρίσει εκεί που έχει αφήσει τα ίχνη του. Χρειάζεται καινούργιο καταφύγιο.

Φτιάχνει καφέ.

Η ματιά του πέφτει στο πορτοφόλι που βρίσκεται ανοιγμένο δίπλα του. Το πορτοφόλι του μεθυσμένου που συγκρούστηκε μαζί του στο κατώφλι του μπαρ την προηγούμενη νύχτα.

---------------

Ο Τζέρρυ και η Ιρενα τελείωναν το τσάι τους στη μεγάλη βεράντα απολαμβάνοντας τον απρόσμενα ζεστό χειμωνιάτικο ήλιο.
Η κουβέντα του αναλώθηκε γύρω από τις μεγάλες στιγμές της πάλε ποτέ πρωταγωνίστριας στο κινηματογράφο.
Εκείνος της μιλούσε με ένα ειλικρινή ενθουσιασμό για τα έργα της και εκείνη είχε καιρό να νιώσει τέτοια εκδήλωση θαυμασμού. Ήταν τόσο γοητευμένη και ευτυχισμένη κάτι που δε περνούσε απαρατήρητο από την φωτεινότητα στο πρόσωπό της.

 Ήθελε να αφεθεί στην ουτοπία μιας άλλης εποχής ξεχασμένης, στη ψευδαίσθηση ότι ήταν σημαντική ακόμα και τα λόγια εκείνου του νεαρού την βοηθούσαν σ’ αυτό.

Ο Τζέρρυ είχε καιρό να νιώσει την ανθρώπινη επαφή. Οι συνευρέσεις του με άλλους επιλεγμένες και αραιές. Που και που έκανε την εμφάνιση του στα γκαλά και στις δεξιώσεις ανθρώπων της τάξης του μόνο και μόνο για τα μάτια του κόσμου. Να δηλώσει παρών και ύστερα να καταφύγει στη μόνιμη του συντροφιά, το ποτό. Η μόνη του έννοια πως θα εξασφαλίσει την κατάλληλη ποσότητα αλκοόλ για να ποτίσει την καταραμένη του φύση. Η παρουσία της αγαπημένης του Ιρενας τον είχε κάνει να ξεχάσει για λίγο την θλιβερή του εικόνα.

Την συζήτηση τους την διέκοψε η υπηρέτρια που ειδοποίησε τον Τζέρρυ για την άφιξη ενός αγνώστου κυρίου που επέμενε να του μιλήσει. Ο Τζερρυ την ακλούθησε στο χολ υποδοχής όπου τον περίμενε ο απρόσμενος επισκέπτης. Εκείνος έδειχνε ανήσυχος.

« Σε τι οφείλω την επίσκεψη σας Κύριε?» του αποκρίθηκε ο Τζερρυ κοιτάζοντας τον περίεργα

«Λέγομαι Allen Le Fang σας συνάντησα χτες έξω από το μπαρ. Σας έπεσε το πορτοφόλι και ήρθα να σας το επιστρέψω κύριε Αντερσον»

« οου! Τι ευχάριστη συγκύρια να το βρείτε και να μου το φέρετε Κύριε. Πίστεψα ότι το είχα χάσει. Από τι φαίνεται στάθηκα τυχερός. Σας είμαι ευγνώμων» είπε ο Τζέρρυ παίρνοντας ένα στητό χαμόγελο ευχαριστίας απλώνοντας παράλληλα το χέρι του να πάρει το πορτοφόλι μέσα από τα χεριά του Αλλεν. Ο Αλλεν έδωσε το πορτοφόλι στο κάτοχο του διστακτικά.

« Παρακαλώ Τζένη συνόδευσε το κύριο στη έξοδο» πρόσταξε την υπηρέτρια «και πάλι σας ευχαριστώ κύριε» γύρισε και απευθύνθηκε στον Αλλεν βιαστικά χαμηλωνοντας με ευγνωμοσύνη το κεφάλι του.

Ο Αλλεν έμεινε εκεί στήλη άλατος και δεν έκανε να φύγει. Για λίγα λεπτά απλώθηκε σιωπή στο χώρο. Ο Τζέρρυ ένιωσε άβολα. Επεξεργάστηκε για λίγο το βλέμμα του άνδρα που έδειχνε απλανές. Το πρόσωπο του ανέκφραστο και ήρεμο.

«θέλετε κάτι Κύριε?» ρώτησε ο Τζερρυ με έντονη την περίεργα στο ύφος του

«Χρόνο» είπε ο Αλλεν με φωνή σταθερή και δυνατή κοιτώντας βαθιά μέσα στα μάτια τον Τζερρυ που έδειχνε να αιφνιδιάζεται από την αινιγματικότητα της απάντησης του...