Ιστορίες για αγρίους 4: Ο Αστάθμητος Παράγοντας

Τα κωλοβακτηρίδια είναι κάποιοι μικροοργανισμοί, για την ακρίβεια βακτήρια, που βρίσκονται σε αφθονία στον εντερικό σωλήνα του ανθρώπου και που κανένας δεν ξέρει ποιός τους έδωσε αυτό το αστείο (για τα Ελληνικά μονο δεδομένα) όνομα. Σε καμία γλώσσσα πέρα της ελληνικής τα κωλοβακτηρίδια (που δεν ξέρω άν γράφονται με ωμέγα ή όμικρον) δεν ακούγονται όσο γελοία ακούγονται στην ελληνική! Μοιάζει με inside joke της Ελληνικής Γαστρεντερολογικής Εταιρίας τα μέλη της οποίας διοργανώνουν συνέδρια "Κωλοβακτηριδίωσης" μόνο και μόνο για να γελάνε πίσω απο τις ολόσωμες ιατρικές τους φόρμες την ώρα που άλλοι συνάδελφοι διαβάζουν τις μελέτες τους για τις δυσμενείς επιδράσεις των κωλοβακτηριδιακών συγκεντρώσεων στα δημόσια ύδατα.

Ανεξάρτητα όμως απο την ονομασία το βακτηρίδιο αυτό είναι πολύ σημαντικό και στην δική μας ιστορία γίνεται ακόμα πιό σημαντικό αφού μία μετάλλαξη στο DNA του μικροοργανισμού προκάλεσε την ραγδαία μεταβολή στην ζωή ενός ασήμαντου ανθρωπάκου. Ο ανυποψίαστος νεκροτόμος διενεργούσε την αγαπημένη του συνήθεια και εκείνο το βράδυ, την νεκροφιλία. Δεν χρειάστηκε να εκτεθεί πέρισσότερο απο λίγα λεπτά στο μεταλλαγμενο βακτήριο και αμέσως απο ασήμαντος γιατρός μετατράπηκε στον παντοδύναμο άνθρωπο ΚΩΛΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟ! Μέρα με την μέρα ανακάλυπτε όλο και με μεγαλύτερη έκπληξη τις αστείρευτες δυνάμεις του να μεγαλώνουν. Μπορούσε με μία κίνηση να μολύνει το πόσιμο νερό, να αμολύσει δύσωδες κλανιές που αδρανοποιούσαν ακόμα και παραπληγικούς που είχαν χάσει την όσφρησή τους και να εξαπολύσει χείμαρους τσέρλας που καταβούληση μετέτρεπε σε συμπαγή μάζα ακινητοποιώντας τα θύματά του! Δέ ήταν όμορφος ήταν η αλήθεια, αλλα η καταπιεσμένη φύση του έβρισκε επιτέλους μία διέξοδο και αυτό τον ικανοποιούσε. Αγαπημένο του στέκι ήταν η χωματερή και αγαπημένη του παραλία η Α' ακτή Βούλας.

Οι μέρες περνούσαν, η εγκληματικότητα είχε βρεί την νέμεσσή της και οι άνθρωποι ζούσαν αγνοώντας την ύπαρξη του αφανούς ήρωα. Όμως όλα τα καλά δεν κρατούν πολύ και έτσι και με τον ήρωά μας βρέθηκε ένας "καλοθελητής" να του χαλάσει την ηρεμία του!
Ο Τζέιμς Χάμιλτον, ο καχεκτικός, ανίκανος εκδότης κόμιξ τον έκανε ιστορία εκθέτοντας τον ανεπανόρθωτα. Εγινε διάσημος σε μία νύχτα. Ο κόσμος άρχισε να υποψιάζεται και να ψάχνει ενώ η κοιλιά του Χάμιλτον μεγάλωνε ικανοποιημένος που είχε βρεί το χρυσωρυχείο του! Ήξερε οτι τον παρακολουθούσε αλλά ποτέ δεν πίστευε οτι αυτός ο ανίκανος εκδοτάκος θα καταφέρει να χτίσει την καριέρα του πάνω στο όνομα του "Νεκροτομού".

Για λίγο θυμήθηκε τον παλιό του εαυτό. Ο Νεκροτόμος βγήκε στην επιφάνεια! Το πρόσωπό του σκοτείνιασε και το βλέμμα του πήρε μία ανησυχητικά φιλίδονη έκφραση.
Το επόμενο βράδυ ο Χάμιλτον βρέθηκε νεκρός.
Κάποιος Blogger είπε πως το έκανε ο Άριοχ μίας και μάρτρυρες δεν υπήρχαν πέρα απο μία αθώα ανυπεράσπιστη παιδούλα, ένα κοριτσάκι με "θολωμένο" μυαλό που πέταγε βατόμουρα.
Επιτέλους ήταν και πάλι ελεύθερος να τα κάνει όλα "σκατά" αλλά πρώτα έπρεπε να κανονίσει κάτι τελευταίο. Το κοριτσάκι έπρεπε να "περάσει" απο το νεκροτομείο...

Το Παπαραιζ επιστρέφει?

Μια διαδικτυακή βόλτα μου σε αυτό το ιστολογιο- νεκροταφείο για να ανάψω ένα κερί στη μνήμη του με έφερε μπροστά σε αυτό το συγκινητικό επικήδειο από έναν άγνωστο φαν αυτού του πεθαμένου μπλογκ

"oste loipon de to teleiosate to syggrama. pros megali mou apogoitefsi eida oti to teleftaio comment egine stis 16/5/2007.... MAIO???? kai oute kan mpikate sto kopo na apantisete. Ti egine tsakothikate??? Telos panton.. i alithia einai oti entyposiastika arketa apo tin istoria sas mexri kai to 2o keimeno tis 3hs sezon. Apo ekei kai kato mou dosate tin entyposi oti varethikate na grafetai(pos sto poutso eginan oloi giatroi ksafnika). Kai epeidi profanos ti paratisate tin istoria tha sxoliaso mexri kai to 3,2. Gamati arxi, koryfaia i istoria me ton Arioh (ksenerosa otan pethane o hamilton), o downhill "ta spase" (poy lete kai seis) me ti mythologia tou kai genika i istoria eixe poly oraious xaraktires (me pio gamato, telika, to leyteri sigma... aaa re karioles gynaikes) kai poly kales anatropes. Kleinontas tha ithela na doso ta sygxaritiria mou se ayton pou skeftike to olo concept. Krima pou teleiose etsi adoksa......


/enas synadelfos blogsyggrafeas/"


Φίλε με συγκίνησες. Δε μένει παρά να μεταφέρω από όλο το τιμ του παπαραιζ την υπόσχεση ότι σύντομα αυτό το ιστολογιο θα σηκωθεί από τον τάφο του και -σαν άλλο ζόμπι- θα χαρίσει νέες περιπέτειες στον αναγνώστη του.

Από Σεπτέμβρη επιστρέφουμε δριμύτεροι. Μετά τα μπάνια του λαού... δηλαδή.

(εντάξει δεν δεσμευόμαστε κιολας)

Ιστορίες για αγρίους 3: Όλα πουτάνα με Στέλλα και διοικητή

Η Στέλλα εισέβαλε διστακτικά στο γραφείο του διευθυντή. Κοιταχτήκαν στα μάτια και άρχισαν να ερωτοτροπούν με βία. Από την κλειδαρότρυπα κάποιος από τους ψυχάκιδες κοιτούσε και τραβούσε μαλακία

Καθώς της άγγιζε το βυζί και τις πιπίλιζε την ρώγα εκείνη έσκουξε δυνατά. Ένα βροντερό Αχχχχχχχχχχχχχχχχχχ απλώθηκε στο χώρο

-Ποτέ δε ήσουν τόσο θερμός αγορίνα μου, είπε με φωνή αισθησιακή
- Θα σου σκίσω το κωλί σήμερα, απάντησε εκείνος λιώνοντας από πόθο

Η Στέλλα σούφρωσε τα φρύδια της. Ήταν διστακτική. Ποτέ δεν γούσταρε την ιδέα του πρωκτικού έρωτα. Απώθησε δυνατά τον Διοικητή της κλινικής. Εκείνος μαζεύτηκε πίσω από την ιατρική του αξιοπρέπεια. Χαμήλωσε το βλέμμα και ζήτησε συγγνώμη.

Η Στέλλα γύρισε την πλάτη της και έκανε να φύγει. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα υπέκυπτε στα στιβαρά του μπράτσα, στο θελκτικό του βλέμμα και τα μεθυστικά του λόγια. Ήξερε καλά μέσα της ότι ο Λευτέρης ήταν απλά η πρόφαση πίσω από το πραγματικό λόγο για τον οποίον επισκέπτονταν συχνά εκείνη την κλινική. Και η αιτία ήταν εκείνος ο μαλακοπίτουρας που της είχε κάνει μαύρη την ζωή σαν καμένη γη. Κοντοστάθηκε για λίγο και δίστασε. Για κάποια λεπτά έμεινε εκεί λίγο πριν την πόρτα του γραφείου να ξεφυσά από θυμό. Ξάφνου ένα χέρι όμως την τράβηξε δυνατά πάλι πίσω. Ένα αόρατο χέρι. Βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιο ον άγνωστο για εκείνη

Τι ήθελε ο Αριοχ σε εκείνο το ιατρικό γραφείο? Τα γαμψά και κοφτερά νύχια του διαπέρασαν το κορμί της και εκείνη χύθηκε στην αγκαλιά του δολοφόνου της στάζοντας αίμα από το στόμα της.

Ήξερε την τελευταία της επιθυμία. Πηρέ την ανθρώπινη μορφή του για μια τελευταία φορά. Εκείνη του χάρισε ένα κατακόκκινο φιλί και έσβησε. Πρόλαβε να του πει σ'αγαπώ και να του αδράξει για λίγο το σκληρό του πούτσο.

Ιστορίες για αγρίους 2: PUPPETS AND PUPPETEERS

.
Μπλιιιπ Μπλιιιιπ Μπλιιιπ Μπλιιιπ….ΒΖΖΖΖ…ΦΣΣΣΣ…ΚΛΙΝΓΚ ΚΛΙΝΓΚ!

Η απόλυτη ησυχία. Κρύα ατμόσφαιρα. Μπροστά εκτείνεται ένας ημισκότεινος διάδρομος από ατσάλι, καλυμμένος με ένα παχύ στρώμα καπνού! Τίποτα δεν μαρτυρεί την παρουσία έμβιας ύπαρξης. Στο βάθος μόνο μία πόρτα…Το μικρό παχύ παραθυράκι έχει καλυφτεί κατά το ήμισυ από ένα λεπτό στρώμα πάγου γεγονός που υποδεικνύει ότι η θερμοκρασία είναι αρκετούς βαθμούς υπό το μηδέν! Το πλάνο περνάει μέσα από το κλειστό τζάμι και μπαίνει στο δωμάτιο… Κανένα ίχνος ζωής….Μοιάζει με κέντρο ελέγχου… μόνο λαμπάκια και ηλεκτρονικοί ήχοι ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζει ένα επίμονος οξύς ήχος και ένα κόκκινο λαμπάκι που αναβοσβήνει ρυθμικά σαν παραφωνία στο απόλυτο χάος που επικρατεί πάνω στον πίνακα!

Ξαφνικά ένας μηχανικός ήχος ακούγεται και η πόρτα ανοίγει!


-ΝΑΚ BLAKS! SSWSHDRA?? ΣΕNΟΥNΤΟΥΡUΚΟΥ ΜΑRKΑΡΟSΕΝΤΕΠ!
(Μετάφραση: ΡΕ ΒΛΑΞ! ΚΟΙΜΑΣΑΙ?? ΠΟΣΗ ΩΡΑ ΧΤΥΠΑΕΙ Ο ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ??)

Ξαφνικά απο το πουθενά εμφανίζεται κάτι ακαθόριστο κάνοντας μερικές αστείες σπασμωδικές κινήσεις!
-WOOOORP! HAMPORO! HAMPORO BENDAS!! BENDAααS!! ΕΕ! ΚΑ! 3 NOUKOUROUKOUNTA CARAMESS?!
(Μετάφραση: ΩΩΩ!! ΑΦΕΝΤΙΚΟ! ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ!! ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ! ΕΕ! ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ? 3 ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΕΣ ΒΑΡΔΙΕΣ ΜΕ ΕΧΕΙΣ!)

-SKASE HLI8IE!!!
(Μετάφραση: ΣΚΑΣΕ ΗΛΙΘΙΕ!!)*

-ΟΟΟΟΟΟ… (#!$!#@$$%#@%$#@^%$@^%$@)
(Μετάφραση: ωωωωωωω… (βρισιές περασμένες από φίλτρο λογοκρισίας))


Πιιιιιιπ πιππιπιπιπιιιιιιιιιιπ! WARNING! COARSE LANGUAGE DETECTED!!!


-BLAKA! ΚΑΚΟΚΓΟΥΚΟΝΙΡΙΚΙ ΑΜΑΚΟΥΝΤΑΡΟΥΓΚΟΥ!
BAM
SLASH!
KABLAM!
NITSEBAROUM! NITSEBAROUM!
(Mετάφραση: ΒΛΑΚΑ! ΑΦΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΕΧΩ ΤΟΝ ΑΝΙΧΝΕΥΤΗ ΣΚΕΨΗΣ! ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ ΝΑ ΜΕ ΒΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗ ΓΛΥΤΩΣΕΙΣ?
ΠΑΡΕ ΑΥΤΗ
ΠΑΡΕ ΕΤΟΥΤΗ
ΠΑΡΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ!)
ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΙΠΑ 1000 ΦΟΡΕΣ! ΜΗΝ ΜΕ ΛΕΣ ΑΦΕΝΤΙΚΟ! «ΠΡΩΤΟΣ»! «ΠΡΩΤΟΣ» ΛΕΓΟΜΑΙ!

-Περιστοιχίζομαι από ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ!! ΑΧΡΗΣΤΟΥΣ! Χάρη στην ανικανότητά σου πάλι θα τα ακούσω από τον ΜΕΓΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗ! Πόσες ώρες αναβοσβήνει αυτό το λαμπάκι? ΠΟΣΕΣ ΩΡΕΣ ΚΟΙΜΑΣΑΙ ΗΛΛΛΙΘΙΕ??

(το εφφέ της μετάφρασης σταματάει γιατί είναι κουραστικό και θα καταλήξει σε σεντονάκι…Επίσης μέχρι τώρα θα έχετε ήδη μπει στο πνεύμα…)

-Ε, αφεντικό, νομίζω ότι πρέπει να κοιμάμαι μία μέρα…
-(SLAP!) Σου είπα να μην με λές Αφεντικό!!

(Γύρισε την πλάτη στον παρατηρητή που από αμηχανία έξυνε το κεφάλι του στο σημείου που του είχε ρίξει την καρπαζιά και ξεκίνησε ένα ψυθιριστό μονόλογο που περιλάμβανε κάτι ακαταλαβίστικους υπολογισμούς!)

Αν αγνοήσουμε την διάσπαση των κβαντικών πεδίων και την ανακύκλωση των ριζοσπαστικών ιόντων και αφού το υπερβατικό Σύμπαν διαστέλλεται και η Σχετική Πυκνότητα του μικραίνει, ως εκ του αποτελέσματος η επίδραση του συνόλου της συμπαντικής ύλης πάνω στα σώματα μικραίνει. Αυτό συμπερασματικά σύμφωνα με την αρχή του Μαχ μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όσο περνάει ο Χρόνος η αδράνεια και η μάζα των σωμάτων μικραίνει πράγμα που οδηγεί….
ΤΙ ΕΙΠΕΣ?? Μια μέρα?? ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ! ΓΡΗΓΟΡΑ! ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΡΟΦΕΑ ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ! ΠΑΩ ΝΑ ΦΕΡΩ ΤΟΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΓΕΝΙΚΗΣ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ!!


Περπατώντας γοργά στον κρύο διάδρομο το «ΑΦΕΝΤΙΚΟ» του κέντρου ελέγχου αρχίζει να ξεθωριάζει μέχρι που εξαφανίζεται! Μερικές στιγμές αργότερα εμφανίζεται σε ένα άλλο δωμάτιο, αχανές, γεμάτο … από «ΑΥΤΟΥΣ».


-Τι συμβαίνει «Πρώτε»?
-Να…ο Παρατηρητής κοιμήθηκε και δεν είδε τον συναγερμό. Χτυπάει 1 μέρα! Προλαβαίνουμε ή είναι πολύ αργά?
-Μία μέρα?? Χμμ…Δεν ξέρω…δεν έχουμε καιρό για χάσιμο…πρέπει να συγκαλέσω την επιτροπή Κοσμογονίας! Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε και ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ!
-ΝΑΙ! ΤΟ ΞΕΡΩ! Τι θα κάνουμε?
-Εσύ τίποτα. Από εδώ και πέρα αναλαμβάνουμε εμείς. Μην ανησυχείς. Το πολύ πολύ κάνουμε ένα format και reboot …
-Ναι αλλά πάλι εποχή των παγετώνων? Δεν τους λυπάσαι?
-Ελα, μωρέ! Ούτε που το κατάλαβαν την τελευταία φορά!
-Ναι αλλά έχουν μείνει πολύ πίσω σε σχέση με τους άλλους κόσμους
-Δεν πειράζει…θα τους στείλουμε μερικά tips & tricks σε μορφή «Διαθήκης» που εκτός από ηθικά θέματα θα περιλαμβάνουν και τεχνολογικές καινοτομίες και θα προοδεύσουν γρηγορότερα από την τελευταία φορά…Λοιπόν! Δεν μπορώ να σου σπαταλάω τον χρόνο μου μαζί σου! Πρέπει να βιαστώ μήπως και σώσουμε την κατάσταση!

---------------------
Ο Υπέυθυνος της Κοσμογονικής Σχεδίασης εξαφανίστηκε και ο «Πρώτος» έμεινε στον Σταθμό Συγκέντρωσης να αναρωτιέται αν θα προλάβουν…Τον συμπαθούσε αυτόν τον κόσμο! Τον συμπαθούσε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον για τη διττή του φύση, την αντιφατικότητα των χαρακτηριστικών του, για την ποικιλότητα των στοιχείων του! Δεν ήταν βαρετός όπως οι άλλοι. Άδικος κάποιες φορές αλλά ένα ενδιαφέρον μέρος για να ζεις. Ήταν ο αγαπημένος του προορισμός για διακοπές και δεν ήθελε να διαγραφεί έτσι άδοξα!
-----------------------

-Αγαπητοί ΕΠΙΤΡΟΠΟΙ…όπως σας εξήγησα ήδη τηλεπαθητικά, εμφανίστηκε μία ανωμαλία στον τομέα Γ.Η. ver. 2.5 Millenium Edition η οποία ΜΠΟΡΕΙ να οδηγήσει σε 2η Παρουσία του Worm “Totall Recall”. Το σκουλήκι αυτό έχει την ιδιότητα να επιστρέφει πιο δυνατό κάθε φορά που καταστρέφεται. Από ό,τι φαίνεται κάποιο από τα στοιχεία του τομέα αυτού με την ονομασία "Λευτέρης" παρουσίασε αλλοίωση στον κώδικά του με αποτέλεσμα να έχει αποκτήσει την ικανότητα να δημιουργεί νέους κόσμους και καινούργια στοιχεία μη εγκεκριμένα από την Επιτροπή Κοσμογονίας με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό. Δυστυχώς ο συναγερμός δεν εντοπίστηκε εγκαίρως και δεν μπορούμε να τερματίσουμε την ανωμαλία η οποία πλέον απέκτησε τρομερή δύναμη μέσω ενός προστατευτικού συστήματος που ονομάζει «Αllen le Fang» το οποιο λανθασμένα εμφανίζεται ως δημιουργία της μήτρας «Lucifer». Η μόνη ελπίδα που διαθέτουμε ώστε να επανέρθει η τάξη στον τομέα Γ.Η. είναι η διορθωτική νανομηχανή ARIOCH.

-Συγγνώμη «Μεγαλοσχημε» που διακόπτω την σκέψη σας, αλλά…ΤΟΝ ARIOCH? ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ? ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΕ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ! ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΣ!

-Το ξέρω «Μελχισεδέκ»! Γι’αυτό θα παρακαλούσα τον χειριστή του στοιχείου «Λευτέρης» να αποσύρει την υποστήριξή του ώστε να φανεί το πραγματικό πρόσωπο του Allen στα υπόλοιπα στοιχεία του τομέα Γ.Η.! Είμαι πεπεισμένος ότι μόλις τα υπόλοιπα στοιχεία δουν ποιος είναι πραγματικά ο Λευτέρης θα τον απομονώσουν ώστε να μπορέσουμε και εμείς να προβούμε στην εξουδετέρωση όσο το δυνατόν γρηγορότερα με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες ώστε να μην αναγκαστούμε σε ολική αποκατάσταση!

-Μα ποιος μας λέει ότι η ανωμαλία Allen θα οδηγήσει στην καταστροφή? Δεν έχουμε υποδειξεις για κάτι τέτοιο ΑΚΟΜΑ!!!

-Το ξέρω αλλά δεν μπορούμε να το ρισκάρουμε… Δεν μπορούμε να αφήνουμε τις ανωμαλιές που παρουσιάζονται να παίρνουν μεγάλες διαστάσεις! Πρέπει να δράσουμε τώρα! Θυμάσαι τι έγινε με την τελευταία ανωμαλία? Την τελευταία φορά που εμφανίστηκε το worm "T.C." μόνο από τύχη καταφέραμε να το εξολοθρεύσουμε και μόνο αφού αφάνισε ένα ολόκληρο είδος. Και υπόψη ότι οι δεινόσαυροι ήταν ανθεκτικότεροι των ανθρώπων. Μία επανάληψη του ιού θα σήμαινε οριστική καταστροφή και ανισορροπία στην αρμονία.

-Ναι αλλά αν αυτή είναι η εξέλιξη των ειδών?? Μήπως θα έπρεπε να το σκεφτούμε καλ…

-ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ «ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ»! ΟΧΙ! ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΤΟΣΟ ΔΡΑΣΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ! ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΜΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΤΟΣΟ ΑΠΟΤΟΜΗ ΠΡΟΟΔΟΣ! ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ! ΕΞΑΠΟΛΥΣΤΕ ΤΟΝ ARIOCH…!!!!

*όπως φαίνεται, οι βρισιές είναι παγκόσμια σταθερά…

Ο τομέας Γ.Η. ver. 2.5 Millenium Edition

Λίγο σεξ

ΔΟΚΤΟΡ ΧΑΜΙΛΤΟΝ, ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΠΑΡΑΚΑΛΩ"

Ο ηλικιωμένος άντρας ερχόταν προς το μέρος της.
"Καλημέρα Δόκτορα Χάμιλτον"
"Καλημέρα Ελενάκι, όλα καλά;"
"Μια χαρά..."

"Ο ΔΟΚΤΟΡ ΤΖΟΝ ΧΑΜΙΛΤΟΝ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΠΑΡΑΚΑΛΩ"

 "Πρέπει να το πάρω... και πάλι καλημέρα"
"Επίσης!"

Δόκτορ Ελένη Τζιζοπούλου, ψυχίατρος, ούτε Ελένη ούτε Ελενάκι κύριε "μεγάλε και τρανέ", σκέφτηκε η δρ. Τζιζοπούλου προσπερνώντας τον διευθυντη/διασημότητα της κλινικής.
Έβγαλε την κάρτα εισόδου από το κομψό designer τσαντάκι της και την τοποθέτησε μπροστά από τον αισθητήρα αναγνώρισης. Το πράσινο λαμπάκι άναψε, η πόρτα ασφαλείας άνοιξε. Ανέβηκε στον τρίτο όροφο της κλινικής. Το ραντεβού της την περίμενε.
Ο φύλακας της άνοιξε την πόρτα του δωματίου του.

[Φάκελος Ασθενούς

Όνομα: Λευτέρης Μαρτσαμπλόκος.

Συμπτώματα: Διπολική διαταραχή, υποχονδρίαση. Μεταπτώσεις στη συμπεριφορά, παθολογική ζήλια, σεξουαλική δυσλειτουργία, πρόσφατη εκδήλωση βίαιου ξεσπάσματος

Πρόοδος: ασταθής]

Ενδιαφέρουσα περίπτωση, σκέφτηκε. 

Κοίταξε την ταλαιπωρημένη μορφή που καθότανε βαριά-πλατιά στην καρέκλα, το βλέμμα του χαμηλωμένο στο τραπεζάκι, το σώμα του σε πλήρη καταστολή από το κοκτέηλ φαρμάκων που του χορηγούσαν, για την δική του προστασία. Κάθησε στην απέναντι καρέκλα.

[Ιστορικό: Ο ασθενής παρουσίασε πρόβλημα δυσλεξίας (αρχικά αδυναμία να εκφέρει το γράμμα σ,  έπειτα άρχισε να μπερδεύει τα παθητικά με τα ενεργητικά ρήματα. Αργότερα εκδήλωσε κρίση πανικού με βασικό χαρακτηριστικό την παθολογική ζήλεια του προς την σύντροφό του (Στέλλα Σ). Η περίπτωση του κρίθηκε σοβαρή από τον Δρ. Χάμιλτον, ο οποίος έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον ασθενή από τη στιγμή της εισαγωγής του στην κλινική. Μετά από το επεισόδιο της επίθεσης στον Δρ. Χάμιλτον ο ασθενής τέθηκε σε αυστηρή περιφρούρηση και ειδική φαρμακευτική αγωγή. Η συνέχιση της παρακολούθησης ανατέθηκε στην Δρ. Ελένη Τζιζοπούλου]

"Καλημερα Λευτέρη. Πως είμαστε σήμερα; Θα ήθελα να συζητήσουμε για το χτεσινό επεισόδιο με τον δρ. Χάμιλτον και για το τί πιστεύεις οτι το προκάλεσε. Είχες κάποιο όνειρο πάλι;"

"Όνειρα... ναι, και πείτε στον δόκτορα οτι του ζητώ συγνώμη για αυτό που έγινε..." απάντησε ξεψυχισμένα χωρις να σηκώσει το κεφάλι του από το τραπέζι.

"Ειναι τα ίδια όνειρα που έχουμε συζητήσει; Θα ήθελες να μου μιλήσεις για αυτά;"

"Ναι...και όχι! Εννοώ, οτι ήταν ίδια με αυτά που εχουμε συζητήσει αλλά πήραν άλλη τροπή "

"Παρακαλώ, μπορεις να ξεκινήσεις όταν αισθάνεσαι έτοιμος."

"Την προηγουμενη νυχτα, πριν την συνεδρια με τον δρ. Χαμιλτον, ειδα παλι το ονειρο οπου με απατά η Στελλα..."

"...αυτό οπου η Στέλλα είναι μαζί με κάποιον άλλον άντρα και εσύ τους ακολουθεις μεχρι να μπουν σε ένα κτίριο..."

"Αυτό..."

"Ναι, αυτό το όνειρο το έχουμε αναλύσει Λευτέρη, όπως είπαμε είναι οι καταπιεσμένες ορμές που εκφράζονται στο υποσυνειδ.. "

"Ναι, ναι, τα θυμάμαι όλα αυτά", την έκοψε ο Λευτέρης. "Μόνο που αυτή τη φορά η κατάληξη ήταν διαφορετική. Αυτή τη φορά η Στέλλα πριν μπει στο κτίριο γύρισε να με κοιτάξει και μου ψιθύρησε μια κουβέντα: το Χάος σε χρειάζεται"

"Το...χάος είπες;"

"Ναι, ναι...έχει και συνέχεια. Πρίν προλάβω να την ρωτήσω τί εννοεί πρόλαβε πρώτη να μου πει ακόμα μία φράση."

"Και ποια ήταν αυτή;"

"Έδειξε τον άνδρα που ήταν μαζί της, ο οποίος ξαφνικά άρχισε να εξαϋλώνεται πριν προλάβω να τον δω καλά καλά, μέχρι που έμεινε μόνο ένας σωρός από κόκκαλα! Μου είπε οτι ο Χάμιλτον είναι νεκρός και οτι δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Μετά ξύπνησα απότομα. Ήταν 3 το πρωί."

"Ο δόκτορ Χάμιλτον; Αυτός ήταν ο λόγος της επίθεσης σου; Νόμιζες οτι είχε όντως πεθάνει;"

"Ναι, ήμουν ταραγμένος... λυπάμαι για αυτό...Εξάλλου ήταν ο λάθος Χάμιλτον", πρόσθεσε ο Λευτέρης.

"Τί, εννοείς ο λάθος Χάμιλτον;", η δρ. Τζιζοπούλου σταμάτησε να γράφει.

"Δεν έχει τόσο σημασία πιά...αλλά αυτό εξηγήθηκε στο επόμενο όνειρό μου"

"Μίλησε μου για αυτό. Το είδες την ίδια νύχτα;"

"Όχι, όχι, αυτό το είδα την επόμενη νύχτα, χτες το βράδυ δηλαδή. Την πρώτη νύχτα που με βάλατε στην απομόνωση, σαν κάποιο τρελλό."

"Όχι δεν είσαι τρελλός, απλά μπερδεμένος. Με τον καιρό η κατάστασή σου θα βελτιωθεί. Αρκεί να παίρνεις τακτικά τα φάρμακά σου. Πρέπει να μας εμπιστευτείς Λευτέρη."

"Ναι...", συνέχισε την μονότονη ομιλία του ο Λευτέρης. 
"Αυτό το δεύτερο όνειρο λοιπόν ξεκίνησε όπως αυτό που έχω δει τόσες και τόσες φορές. Με εμένα να προχωράω σε ένα τούνελ που δεν σταματάει ποτέ..."

"Το τούνελ αυτο συμβολίζει την πορεία σου πιο βαθιά μέσα στο υποσυνείδητό σου, το οτι δεν βρίσκεις την έξοδο είναι συνέπεια του άγχους σου να βρεις κάτι που δεν υπάρχει..."
"Ναι, μόνο που αυτή τη φορά το τούνελ σταμάτησε. 
Βγήκα έξω!
Και βρέθηκα σε ένα σκοτεινό και βαθυ δάσος. 

Εκεί, δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα να ακολουθώ παλι τον αντίζηλό μου, χωρίς την Στέλλα αυτή τη φορά. Μπορούσα να δω μόνο την πλάτη του και καθώς αυτός απομακρυνόταν, έτρεχα από πίσω του, μέσα από τα δέντρα, για να τον φτάσω. 
Σε κάποια στιγμή έχασα τον στόχο από τα μάτια μου και βρέθηκα σε ένα ξέφωτο. Γύρισα το κεφάλι μου και αντίκρυσα επιτέλους αυτόν που ακολουθούσα στα ονειρά μου. Μία θολή μορφή με ασαφή χαρακτηριστικά που αχνοφαίνονταν, σαν να ήταν φτιαγμένος από σκιά και καπνό. Τον ρώτησα ποιός είναι.  Με θλιμμένη φωνή μου είπε οτι κάποτε λεγόταν Τζέημς Χάμιλτον και είχε το δικό του όνειρο, αλλά τώρα ζει μόνο στα όνειρα άλλων, καταδικασμένος να βρει κάποιον να συνεχίσει το Κάλεσμά του. Παρόλα αυτά, συνέχισε, ένιωθε υποχρεωμένος να με προειδοποιήσει να προσέχω τί είδους συμφωνίες κάνω και με ποιούς. 
Εγω στο μεταξύ άρχισα να νιώθω μια απροσδιόριστη ανησυχία να μεγαλώνει μέσα μου και κίνησα να φύγω.

Τότε το αξιολύπητο πλάσμα έβγαλε από τον κόρφο του μια γυάλινη σφαίρα και μου έκανε νόημα να κοιτάξω μέσα της. 

Εκει μου εμφανίστηκε μια εικόνα βιβλική, οπου άγγελοι μάχονταν με δαίμονες και άλλα, γιγαντιαία πλάσματα. Την μια στρατιά οδηγούσε στη μάχη ο ίδιος ο Εωσφόρος και στην άλλη μεριά του πεδίου άλλα αγγελικά και δαιμονικά πλάσματα. 
Ένα από αυτά στεκόταν σε ένα ύψωμα, σιωπηλό και σκοτεινό, σιδεροντυμένο με μαύρη πανοπλία από την κορφή ως τα νύχια, κρατώντας ένα σπαθί σε κάθε χέρι. Ξαφνικά με πρόσεξε, έγνεψε προς το μέρος μου και τότε φόβος και δέος με πλημμύρισαν. Μου μίλησε για την Μοίρα, μου είπε οτι ήμουν προορισμένος να τον βοηθήσω στην μάχη του ενάντια στον Εωσφόρο και τους συμμάχους του και με υποσχέσεις δύναμης με προέτρεψε να ξεφύγω από αυτή τη μίζερη ζωή. Μου είπε οτι το όνομά του είναι Άριοχ και πρέπει να τον ακολουθήσω."
"Και... τί απάντησες σε αυτό το νέο πλάσμα της φαντασίας σου"

"Δεν είχα επιλογή... Του είπα ΝΑΙ!"

Ο Λευτέρης σήκωσε ξαφνικά το κεφάλι του. Η Ελένη κοίταξε τα μάτια του. Ήταν καθαρά, κανένα ίχνος καταστολής σε αυτά. Και όχι μόνο αυτό. Φαινότανε να αναδύεται από μέσα τους μια ακτινοβολία, με υπνωτιστική επίδραση πάνω της. Το βλεμμα του καρφώθηκε στο δικό της. Ήταν τόσο ελκυστικό, ξυπνούσε μέσα της ανομολόγητα πάθη.

Ο Λευτέρης σηκώθηκε από τη καρέκλα και ήρθε προς το μέρος της. Η δρ. Τζιζοπούλου στεκόταν ακίνητη σαν άγαλμα, ανήμπορη να αντιδράσει, σαν κάποιο αόρατο χέρι να την έχει καθηλώσει. Ένιωθε την καρδιά της να χτυπά τρελλά... από πόθο;

Δεν είναι σωστό, δεν είναι επαγγελματικο, αναλογίστηκε καθώς ξεκούμπωνε το πουκάμισό της

Δεν είναι δίκαιο αλλά πρέπει να το κάνω. Ο Λευτέρης ένιωσε για πρώτη φορά την εσωτερική δύναμη του να απελευθερώνεται...

{Φορέστε τα 3-D γυαλιά σας}

Είχε ήδη φτάσει μπροστά της, το πρόσωπό του άγγιζε το πρόσωπό της. Άρχισε να την γδύνει.

Το άγγιγμα του πυροδοτούσε μέσα της εκρήξεις αδρεναλίνης και υποσχέσεις ανείπωτης ηδονής.

Η γλώσσα του στο στόμα της είχε την γεύση του απαγορευμένου καρπού, Τίποτε άλλο δεν την ένοιαζε πια.

Τα μάγια λύθηκαν από πάνω της και παραδόθηκαν και οι δύο στο αναπόφευκτο.

Τον ένιωσε μέσα της*...

Ήθελε να μπορούσε να κρατήσει για πάντα... 

 {Βγάλτε τα 3-D γυαλιά σας}

[3 ΛΕΠΤΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ]

"Μωρό μου, σου άρεσε και εσένα όσο και εμένα;", ρώτησε ο - εμφανώς ικανοποιημένος - Λευτέρης.
"...Μωρό;; Τι... πήγα και έκανα;; Ω Θεέ μου!" 

Ο Λευτέρης χαμογελούσε με μάτι που γυάλιζε.

"...Άκουσε με, Λευτέρη. Αυτό... που κάναμε σήμερα ήταν εντελώς απαράδεκτο. Δεν πρέπει κανείς να μάθει τίποτα για αυτό."
"Δεν θα το μάθει κανείς"
"Πρέπει να πηγαίνω. Δεν θα πω σε κανένα οτι δεν πήρες τα φάρμακά σου και δεν ξέρω και πως το κατάφερες. Αλλά σε παρακαλώ πολύ να συνεχίσεις την αγωγή. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να βγεις από δω μέσα!"
"Δεν χρειάζονται δρόμοι, όσο δεν χάνεις τον προορισμό σου..."απάντησε σαν υπνωτισμένος ο Λευτέρης.

Η δρ. Ελένη Τζιζοπούλου ντύθηκε βιαστικά απορώντας με το βλακώδες της πράξης της όσο και με την απότομη τροπή της κατάστασης του ασθενούς της στο να αραδιάζει παράδοξες ρήσεις, με καθαρότατη - αυτή τη φορά - άρθρωση. Κάτι μυστήριο συνέβαινε εδώ. Σαν να μην είχε συναίσθηση των πράξεών της. Αποφάσισε να παρατήσει την υπόθεση Μαρτσαμπλόκου το συντομότερο δυνατόν. Ίσως και ένα διάλειμα στο εξοχικό της, στο Ξυλόκαστρο, να της έκανε καλό.
Ταρακουνημένη, ζήτησε από τον φύλακα να την συνοδεύσει στην έξοδο.

Όταν έφτασε στο ισόγειο είδε πάλι τον δρ. Χάμιλτον, αυτή τη φορά να βγαίνει σαν σίφουνας από την κλινική. Φαινόταν αναστατωμένος. Η γραμματέας στο τηλεφωνικό κέντρο χωρίς να πει κουβέντα της έδειξε προς την τηλεόραση που έπαιζε στο mute, στην αίθουσα αναμονής. Δυνάμωσε τον ήχο. Ο γιός του δρ. Χάμιλτον είχε βρεθεί νεκρός, σε μια αυλή, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες.
Ο λάθος Χάμιλτον... νεκρός... 
Κοντοστάθηκε, αλλά προτίμησε να μην συνεχίσει την σκέψη που σχηματίστηκε στο μυαλό της.
Αντί αυτού, αποφασισε οτι ένα κρύο ντους στο σπίτι της θα ήταν ιδανικό.

Καθώς προχωρούσε προς το αυτοκίνητό της είχε ήδη αρχίσει να σχεδιάζει το αυριανό ταξίδι στο εξοχικό της. Έβαλε μπρος τη μηχανή του Acura coupe της.

Το Ξυλόκαστρο θάναι ωραίο αυτή την εποχή.



*Για την ολοκληρωμένη, Director's Cut, 100% adult έκδοση της σκηνής απλά στείλτε 10 euro στον λογαριασμό Paypal "PapariseThis/Mithrandir"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~  ΕΠΙΛΟΓΟΣ  ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Here in the forest dark and deep..." 

Ώρα 23:00 Σιωπητήριο στην κλινική.
Στο δωμάτιο 314, μέσα στο σκοτάδι, ο Λευτέρης είναι καθισμένος σταυροπόδι στο πάτωμα, τα μάτια του κλειστά.  Βρίσκεται ξανά στο άγριο δάσος των ονείρων του.

Μια φωνή μέσα του του λέει να προχωρήσει.
Φτάνει σε μία έπαυλη.
Βλέπει από το παράθυρο δύο ανθρώπους να συζητάνε μέσα.
"Πρέπει να πάμε σε αυτούς", ακούει την φωνή του Άριοχ. 
"Ποιοί είναι αυτοί;", ρωτάει.
"Θα μάθεις σύντομα. Όταν επιτέλους βρω αυτόν που ψάχνω τόσο καιρό... Τώρα όμως ξεκινάμε. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και οι εχθροί μας κινούνται ήδη."  
"Πες μου τουλάχιστον τι συνέβη με τον Τζέημς Χάμιλτον"
"Ήταν αυτός που άνοιξε την πόρτα. Ο μόνος τρόπος να αποκτήσω υπόσταση στον κόσμο σου ήταν με πρόσκληση από κάποιον που διεθετε μια ειδικού τύπου δύναμη. Αυτό το συμπλεγματικό ανθρωπάκι, ο Χάμιλτον, δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί την δύναμη της ίδιας του της φαντασίας...Μετά από ότι έκανε ήμουν δεμένος μαζί του, και η παρουσία μου εξαρτιόταν από την εκπλήρωση της δικής του επιθυμίας. 
"Δεν καταλαβαίνω πώς μπλέκομαι εγώ όμως" απόρησε ο Λευτέρης
"Όταν ο Χάμιλτον εκπλήρωσε την αποστολή του βρήκε γρήγορο και πρόωρο τέλος, αναμφίβολα ένα γεγονός που ενορχηστρώθηκε από τους ανταγωνιστές μας σε αυτό το Αιώνιο Παιχνίδι. Την στιγμή εκείνη έχασα το δικαίωμα ύπαρξης σε αυτό τον κόσμο. Όμως ο Χάμιλτον ήταν απλά ένα όχημα της μοίρας, και το πεπρωμένο δεν μπορείς να το αποφύγεις τόσο εύκολα...πριν προλάβω να εξοστρακιστώ βρήκα καταφύγιο στο γήινο σώμα σου, την στιγμή που με δέχτηκες εθελοντικά. Έτσι, χάρη στην παρέμβαση του Χάμιλτον και τη δική σου, έσπασα τα δεσμά μου επιτέλους!"
"...Τώρα καταλαβαίνω γιατί με συμβούλεψε να προσέχω τις συμφωνίες. Όμως πολυ μπερδεμένα μου φαίνονται όλα αυτα.." μονολόγησε ο Λευτέρης
"Όχι άμα ξέρεις τους κανόνες του παιχνιδιού. Ηξερε το κόστος μιας τέτοιας συμφωνίας", απάντησε με νόημα ο δαίμονας.
"Αναρωτιέμαι αν το ξέρω εγώ...", ψέλλισε ο Λευτέρης, 
"Αυτό θα το καταλάβεις εν καιρώ. Είναι ώρα να ξεκινήσουμε."  
Ο Λευτέρης συνειδητοποίησε οτι δεν είχε άλλη επιλογή από το να αποδεχτεί αυτή την απάντηση για την ώρα, τουλάχιστον μέχρι να μπορέσει να συγκεντρώσει και άλλες πληροφορίες για την κατάστασή του.
"Και πως θα βγούμε από εδώ μέσα;", ρώτησε.

"Ανοιξε τα χέρια σου!", πρόσταξε η φωνή μέσα του.

Τα μάτια του Λευτέρη ανοίγουν.  Στα χέρια του κρατάει μια πλαστική κάρτα. Πάνω στην κάρτα γράφει:

|| ΕΛΕΝΗ ΤΖΙΖΟΠΟΥΛΟΥ - Πρόσβαση - Επίπεδο Ασφαλείας 1 ||

Η φωνή μέσα του ξαναμίλησε.
"Είδες και άκουσες. Είσαι πλέον έτοιμος να χαράξεις την πορεία σου. Αποδέξου με και παραδώσου στη μοίρα σου".
"Δεν έχω ιδέα ποιόν δρόμο να πάρω για να φτάσω σε αυτή την έπαυλη που με οδηγείς, αλλά θα ακολουθήσω την υπόσχεσή μου."
"Δεν χρειάζονται δρόμοι, όσο δεν χάνεις τον προορισμό σου", κάγχασε θριαμβευτικά η φωνή, αυτή τη φορά βγαλμένη μέσα από το ίδιο του το στόμα, και ο Λευτέρης κατευθύνθηκε υπάκουα προς την Έξοδο.

========================================================================  extension chapter  ========================================================================

Σσσσσς...τελειώνει 

 

Meanwhile in PapariseThis Headquarters

"...σκεφτηκε και κατευθύνθηκε προς την πόρτα, μμμ καλό τελείωμα, αν και κλεψιμέικο χεχεχε", μονολογούσε ο mithrandir όσο έγραφε την τελική του πρόταση

Misirlou: Παραμιλάς; Λολάρες ρε

[ο  Mithrandir γυρίζει απότομα και βλέπει την Μισιρλού]

Mithrandir: Ε, δεν σε είδα Μισιρλού, πόση ώρα στέκεσαι εδώ πέρα; Απλά τελείωνα το κείμενό μου.

Misirlou: Ναι, δεν είπαμε οτι θα βρεθούμε εδώ να πάμε για μπύρες; Ποιός γράφει μετά;

Mithrandir: Νομίζω ο Downhill ειναι. Α κατα φωνή, νάτος

[ανοιγει το πλάνο. Όλο το paparo-team μπαίνει μεσα στην αίθουσα]

ΤρύπιαΒάρκα: Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε;

Mithrandir: Ναι, τωρα μισό λεπτό να κάνω ένα save. Downhill σου δίνω εσένα το βιβλίο ε; Είσαι ο επόμενος...

[εκείνη τη στιγμή το βιβλίο αρχίζει να λάμπει με ένα εκτυφλωτικό φως που αναβοσβήνει, και ξαφνικά αρχίζει να χάνεται έως ότου εξαφανίζεται εντελώς και στη θέση του εμφανίζεται ένα χρυσό αυγό. Όλοι μένουν έκπληκτοι]

Downhill: Το βιβλίο!

DrStein: wtf?

FightBack: Χμμ. Εξαφανίστηκε...

Kabamaru: Το αυγό!

Misirlou: Και τώρα;;

ΤρύπιαΒάρκα: Μπορεί να ξαναεμφανιστεί, ας μην πανικοβαλλόμαστε.

Mithrandir (απαρηγόρητος): Ναι; Και αν δεν εμφανιστεί ξανά; Ή αν αργήσει αυτό να γίνει; Τί κανουμε;

DrStein: Μπα... ακομα και αν εμφανιστεί, ήρθε το τέλος… Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου τα μισά από τα σημερινά ελληνικά blogs δεν θα υπάρχουν τον επόμενο χρόνο. Πόσο να περιμένουμε για την επόμενη ανάρτηση εμείς; Άκυρα όλα! Όσο αργούμε τόσο πιο γρήγορα θα ψοφήσει και το δικό μας το μπλογκ...

Downhill: Αν ψοφήσει θα φέρουμε τον νεκροτόμο! (σατανικό γέλιο)

Kabamaru: Ίσως... θα μπορούσαμε να γράψουμε άλλες ιστορίες στο μεταξύ; Που να μην είναι απαραίτητα μέρος του βιβλίου αλλά να κινούνται στο ίδιο σύμπαν με τις άλλες; Για να μη χαθεί το ενδιαφέρον εντελώς...μέχρι να το ξαναπιάσουμε.

ΤρύπιαΒάρκα: Καλή ιδέα Καμπα. Θα συνθέσω ένα ποίημα...

Kabamaru: Ναι; Και εγώ μια τσόντα, αφού πουλάει απότι φαίνεται, χαχαχα.

FightBack: ΡΕ σεις εχω μια καταπληκτικη ιδεα για γουέστερν καουμπόικο με ερωτικό ειδύλλιο ινδιάνων, μπορω να το γράψω στο επόμενο μέρος του παπαράιζ;

Downhill: Ενδιαφέρον αυτό! Όλα πουτάνα!

Φ.Κ.: Ιστορίες για αγρίους... Για το πούτσο καβάλα είστε παλικάρια..

[γυρνανε όλοι να δουνε τον νεοφερμενο που μίλησε]

Mithrandir: Ποιός είσαι πάλι εσύ;

Kabamaru: Έλα ρε...είναι ο φίλος μου από την περίληψη του 2^ου κύκλου, θυμάστε; Τον έφερα και αυτόν για να δει  από κοντά τί παίζει, γιατί δεν είχε καταλάβει Χριστό.

Φ.Κ.: Ναι εγώ είμαι και εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τίποτα. Εγώ λέω να πάμε για αυτά τα ποτάκια επιτέλους μήπως και την βγάλουμε την άκρη εκεί τελικά

Ολοι μαζί: ΜΕΣΑ!

Το παπαροτημ αποχωρεί σιγά σιγά, τα φώτα κλείνουν και επικρατεί ησυχία.

Τα φαινόμενα απατούν;

----
O Δρ Ντέιβης τηλέφωνο παρακαλώ, ο Δρ Ντέιβης τηλέφωνο παρακαλώ, Δρ Μπλέρ, Δρ Μπλέρ... Ο Δρ Τζον Χάμιλτον, ο Δρ Τζον Χάμιλτον παρακαλείται να προσέλθει στο γραφείο του Δρ. Άντερσον
----

- Κύριε διευθυντά με ζητήσατε;

- Παρακαλώ καθίστε Δρ Χάμιλτον. Ξέρετε... ανησυχώ για την κατάσταση της υγείας του Λευτέρη. Τον τελευταίο καιρό πάει απ' το κακό στο χειρότερο. Νομίζω ότι σαν θεράπων ιατρός του θα πρέπει να δείξετε μεγαλύτερη προσοχή στην περίπτωση του. Πέρα από τους καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους είναι και αυτή η Μαρτσαμπλόκου που δεν θα διστάσει να μας βγάλει ακόμα και στον Εισαγγελάτο αν κάτι πάει στραβά. Και όπως καταλαβαίνετε το τελευταίο που θα θέλαμε αυτή τη στιγμή είναι ένα πλήγμα στη φήμη του ιδρύματος που με τόσο κόπο δημιουργήσαμε.

- Μείνετε ήσυχος Δρ. Άντερσον... θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου!

Ο Λευτέρης ήταν μάλλον από τις σοβαρότερες περιπτώσεις που είχε αντιμετωπίσει ο Χάμιλτον. Ελάχιστα βέβαια τον ενδιέφερε η φήμη του ιδρύματος ή ο Λευτέρης αλλά μια θετική έκβαση θα ήταν πολύ σημαντικό επίτευγμα για την καριέρα του.

Αυτά σκεφτόταν κατευθυνόμενος στο δωμάτιο 314.

“Δρ Χάμιλτον καλά που ήρθατε, ο ασθενής βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση.” του είπε μία από τις νοσοκόμες.

Μόλις είδε τον Χάμιλτον ο Λευτέρης άρχισε να ουρλιάζει. “είσαι νεκρός, είσαι νεκρός!!!!”

- Σε παρακαλώ αδελφή χαλάρωσε του τα λουριά

- Μα... είστε σίγουρος γιατρέ; Δεν θα το πρότεινα...

- Κάνε αυτό που σου είπα!

Ο Λευτέρης δεν έχασε την ευκαιρία και όρμηξε πάνω στον Χάμιλτον δαγκώνοντας του τι μύτη.

“Αχχχ η μύτη μου!”, σπάραζε ο Χάμιλτον ενώ το αίμα έτρεχε ποτάμι.

“Α... και που σαι γιατρέ.... τα βατόμουρα δεν θα σε βοηθήσουν σε τίποτα” είπε ο Λευτέρης με απόλυτη ηρεμία.

“10 μέρες στην απομόνωση, πάρτε τον τώρα!”, ο Χάμιλτον σχεδόν διέταξε τις νοσοκόμες και σιγοψιθύρισε “θα σου δείξω εγώ μπάσταρδε!!!”

Ο άνθρωπος-κωλοβακτηρίδιο σε νέες περιπέτειες

Τα βατόμουρα είχαν χάσει τη χρησιμότητα τους. Τις 2-3 φορές που τα έβαλε η Τρέισι στο παράθυρο της Μέρι Τζέιν παρέμειναν για μέρες μέχρι που σάπισαν. Κι ενώ όλοι το δέχτηκαν ως καλό γεγονός για τη νοητική πρόοδο του κοριτσιού, - ο πατέρας της φρόντισε να το διαδώσει στη γειτονιά και όλοι ανταποκρίθηκαν θετικά στο νέο για το συμπαθές τρελό κοριτσάκι, - η Τρέισι ζούσε με μια καθημερινή ανησυχία. Ήταν η μόνη που είχε μάθει πως ο νεκρός που βρέθηκε τις προάλλες ήταν συγγραφέας κόμιξ και δεν μπορούσε να το δεχτεί ως τυχαίο που η νέα συνήθεια του κοριτσίου ήταν να χαζεύει ένα τεύχος κόμιξ με τον τίτλο «O Άνθρωπος Κωλοβακτηρίδιο: Αναμέτρηση στην Τζαχίλγια».

Η Τρέισι βρισκόταν σε φοβερή ψυχική σύγχυση. Από τη μία χαιρόταν που η κόρη της έδειχνε να καταλαβαίνει το κόμικ, είχε αφήσει την προηγούμενη έμμονη ιδέα της με τη ρίψη βατόμουρων και έδειχνε πιο ευδιάθετη. Από την άλλη επέστρεφε στο μυαλό της εκείνο το βράδυ. Ένας νεκρός στο κτίριο, ένα μυστηριώδες τεύχος που άλλαξε κατοχή κι η Μέρι Τζέιν με χέρια γεμάτα από ένα υγρό που στην αρχή φάνηκε για πολτός από λιωμένα βατόμουρα. Η Τρέισι δε μπορούσε παρα να ελπίζει πως η κόρη της δεν είχε τίποτα να κάνει με αυτό το φόνο. Παρόλαυτα όποτε τη χάζευε να κοιτάει τις εικόνες με τα γιγάντια πλάσματα να μονομαχούν στην έρημο μέσα στο κόμικ και να λάμπει το πρόσωπο της, δε μπορούσε παρα να ανησυχεί. Αυτό το παιδί είχε μια ροπή προς το κακό.

Ο καιρός περνούσε και η Μέρι Τζέιν ξόδευε πολλές ώρες της ημέρας με το κόμικ. Κάποιες φορές η Τζέιν καθόταν δίπλα της στο κρεβάτι και ξεφυλλίζανε μαζί το τεύχος. Η αλλαγή της διάθεσης του κοριτσιού ανάλογα με τα συμβάντα στις σελίδες ήταν εμφανής. Σε κάποια συγκεκριμένα σημεία σα να προσπαθούσε να μιλήσει κιόλας. Χαιρόταν με τον ήρωα του κόμικ, τον άνθρωπο κωλοβακτηρίδιο που έψαχνε την αλήθεια ρωτώντας νεράιδες και ξωτικά πλάσματα μέσα στην έρημο. Γούρλωνε τα μικρά της μάτια και έμενε με ανοιχτό στόμα όταν ο άνθρωπος κωλοβακτηρίδιο έμενε εγκλωβισμένος στην κινούμενη άμμο ενώ 3 φεγγάρια ξεπρόβαλαν στον ουρανό που γινόταν κόκκινος σαν να φλεγόταν.
Κι ύστερα όταν δύο γιγάντια τέρατα μονομαχούσαν κι ο ήρωας απελευθερωνόταν από την ακινησία του και τα εξολόθρευε σώζοντας τον κόσμο που είχε πιστέψει στο τέλος, το κορίτσι γυρνούσε προς τη μαμά του και την κοίταγε σα να ήθελε να μοιραστούν τη χαρά για την ευτυχή κατάληξη.

Κι εκείνη τη σημαντική μέρα για τη ζωή του κοριτσιού, η ιστορία έφτανε στην τελευταία σελίδα, ο λαός είχε σηκώσει στα χέρια τον κατάκοπο άνθρωπο κωλοβακτηρίδιο, εξασθενημένο από τη μάχη, στιγματισμένο από τη μάχη στις πύλες των δύο κόσμων – μοναδικό πραγματικό γνώστη του τέλους της άγνοιας, της Τζαχίλγια, να ψήνεται στον πυρετό και να τον πηγαίνουν σε μια γριά μάντισσα για ίαση, η Τρέισι νυσταγμένη φίλησε τη Μέρι Τζέιν και σηκώθηκε να πάει για ύπνο.
Όμως εκείνο το βράδυ – ορόσημο, η Μέρι Τζέιν τράβηξε τη μαμά της από τη ζακέτα και της έδειξε με το δάχτυλο την τελευταία σελίδα και για πρώτη φορά στη ζωή της μίλησε:

- Τζέρι, Ιρένα….είπε,

δείχνοντας διαδοχικά πότε τον άνθρωπο κωλοβακτηρίδιο και πότε τη γριά μάντισσα.

Στέλλα και Λευτέρης

Η φωνή από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου της προκάλεσε ανησυχία. Ακύρωσε τα ιδιαίτερα της και βάζοντας κάτι πρόχειρο κίνησε για την κλινική.

Πολλά πέρασαν από το μυαλό της, κυρίως άσχημα. Η τελευταία φορά που τον επισκέφτηκε έμοιαζε σαν ζωντανός νεκρός. Η κατάσταση του χειροτέρευε. Δε μπορούσε ποτέ να πιστέψει ότι μέσα σε διάστημα ενός μηνός είχε προσπαθήσει να βάλει δυο φορές τέλος στη ζωή του.

«Μήπως μια πιθανή τρίτη προσπάθεια είχε αποβεί μοιραία?»…. σιγοψιθύρισε στον εαυτό της.
Προσπάθησε να κρατήσει απόσταση από εκείνο το φόβο που την είχε κυριεύσει.


Έφτασε λαχανιασμένη. Στάθηκε λίγο έξω από την κλινική να βρει την ανάσα της. Ο θυρωρός την γνώριζε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε διαβεί τη μεγάλη εξώπορτα της κλινικής στο παρελθόν. Του χαμογέλασε βιαστικά και εκείνος την χαιρέτησε βγάζοντας το καπέλο του. Περπάτησε γρήγορα εκείνο το μακρύ διάδρομο που περιστοιχίζονταν από τις βατομουριές και οδηγούσε στη κεντρική είσοδο. Οι ασθενείς που έπαιρναν το περίπατο τους στο κήπο την κοίταξαν περιπαιχτηκά . Πάντα ένιωθε άβολα με εκείνα τα ψυχρά και απρόσωπα βλέμματα τους που την εξέταζαν επίμονα. Εκείνη τη στιγμή ομως αδιαφορούσε για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και η μόνη σκέψη της ταξίδευε σε κείνον.

Η γνωριμία της Στέλλας με τον Λευτέρη έγινε σε ένα μπαρ. Εκείνος πάντα συνήθιζε μετά την παράσταση να επισκέπτεται το αγαπημένο του μαγαζί διπλά στο σπίτι του και να χαλαρώνει με ένα ποτήρι ουίσκι. Εκείνη βρέθηκε εκεί με μια φίλη της, έδειχνε εύθυμη και έλαμπε μέσα στο δαντελένιο της φόρεμα. Δεν άργησε να γοητευτεί από την παρουσία της. Μηχανικά κατέβαζε τα ποτήρια το ένα μετά το άλλο. Μέσα στη παραζάλη του συγκέντρωσε όλες τις αισθήσεις του επάνω της. Άφησε το λάγνο του βλέμμα να αγγίζει την σάρκα της, ανοιγόκλεινε τα ρουθούνια του για να μυρίσει το άρωμα της , προσπάθησε να φανταστεί πως είναι να γεύεσαι τους χυμούς ανάμεσα στα πόδια της και να φιλάς τα ροδοκόκκινα σαρκώδη χείλη της. Ήταν τόσο εντυπωσιακός ο τρόπος που λίκνιζε το κορμί της στο ρυθμό της μουσικής που είχε αιχμαλωτίσει την ματιά του για ώρες. Η Στέλλα γήτευσε το πάθος του και ανταποκρίθηκε στο ερωτικό του κάλεσμα όταν το επέλεξε εκείνη.

Βρέθηκαν να χορεύουν σπίτι του. Έγειρε το κεφάλι της στον ώμο του και η ανάσα της πρόδιδε πόθο. Άρχισαν να ερωτοτροπούν με τρόπο βακχικό. Το επόμενο πρωί βρήκε την μαινάδα μεθυσμένη από ευτυχία και απελευθερωμένη από κάθε δέσμια σκέψη της να χαζεύει το τατού στη πλάτη του εραστή της. Εκείνος ξύπνησε και την καλημέρισε με ένα ζεστό χαμόγελο. Εκείνο το χαμόγελο που την συντρόφευε στα πρωινά της για 2 χρόνια ακόμη.

Εκείνα τα 2 χρόνια τα πέρασε ευτυχισμένη ή τουλάχιστον εκείνη την αίσθηση έχει όταν τα μνημονεύει. Ο Λευτέρης ήταν ανήσυχος. Ανερχόμενος ηθοποιός με πολλά παράλληλα ενδιαφέροντα. Ζούσε την ζωή του στο κόκκινο. Εκείνη αν και γοητευόταν από τους ρυθμούς του ποτέ δεν μπόρεσε να δεχτεί το ρισκαδόρικο του χαρακτήρα του. Ένιωθε ανασφάλεια. Από μικρή ένιωθε συμβιβασμένη με την ιδέα εκείνου του άνδρα που θα της εξασφαλίσει την καθημερινότητα με το νοικοκυρεμένο σπίτι, το μεγάλο σκύλο που γαυγίζει, και τις φωνές των παιδιών που αντηχούν όταν γυρίζουν από το σχολείο. Ερωτεύτηκε το Λευτέρη δυνατά και είναι αλήθεια ότι δυσκολεύτηκε πολύ να τον βγάλει από τη ζωή της.

Ποτέ δεν την είχε αφήσει να μάθει πόσο πολύ την αγαπούσε. Πάντα την κρατούσε σε απόσταση από τα συναισθήματα του. Μετά το χωρισμό μπόρεσε για λίγο καιρό να προσποιείτε ότι τα κατάφερνε μια χαρά μακριά της. Αργότερα η απουσία της άρχισε να το στοιχειώνει. Βρήκε γιατρικό στην υποκριτική. Άρχιζε να σβήνει το είναι του στους ρόλους του. Όχι μόνο στο σανίδι αλλά και στην καθημερινή του ζωή. Έδινε σάρκα και οστά σε ένα ψεύτικο χαρακτήρα και δώριζε τον εαυτό του σε κείνον. Αρχίζει να καταριέται τον έρωτα. Γινόταν Ιάγος και καταριόταν την αγάπη του Οθέλλου για την Δεισδαιμόνα, άλλοτε γινόταν ο γαμπρός, στο ματωμένο γάμο του Λόρκα, που στρέφεται ενάντια στο πάθος του Λεονάρντο για την νύφη. Βρίσκεται οχυρωμένος απέναντι στην αγάπη, απέναντι σε εκείνη. Τις λίγες στιγμές που την θυμάται τις πνίγει στο ποτό και στα ηρεμιστικά. Εγκλωβισμένος στους ρόλους που διάλεξε, αρχίζει να ξεχνά πρώτα τις συνήθειες του, μετά την μνήμη του, ύστερα το ίδιο του τον εαυτό. Διαταραχή προσωπικότητας είπαν οι γιατροί..

Η Στέλλα επισκέπτονταν συχνά τον Λευτέρη στο ψυχιατρείο. Δεν το έκανε από ευθύνη. Τον νοιαζόταν τον Λευτέρη. Τον πονούσε ειλικρινά. Όποτε εκείνος ανταποκρινόταν στην φαρμακευτική αγωγή και μπορούσε να πάρει εξιτήριο πήγαιναν για καφέ και εκεί ζούσαν μια όμορφη αλλά ψεύτικη κανονικότητα. Πότε πότε μέσα στην τρέλα του την αντιμετώπιζε με αποστροφή και την απειλούσε και αυτό την γέμιζε με ενοχή. Άλλες φορές στεκόταν απέναντι της αμίλητος ανέκφραστος και εκείνη το κοίταζε με τις ώρες και καταριόνταν εκείνες τις στιγμές που αισθανόταν λύπηση και οίκτο για την κατάσταση του.

Περνώντας το κατώφλι της κεντρικής εισόδου την διαπέρασε εκείνο το απόκοσμο συναίσθημα που την καταβάλει όταν βρίσκεται στο χώρο της κλινικής. Στάθηκε να περιμένει στη μικρή αίθουσα αναμονής με τους άχρωμους και υγρούς παλιούς τοίχους, να την περιστοιχίζουν και να την πλακώνουν. Δεν απολάμβανε την νεκρή μινιμάλ αισθητική του χώρου. Το δωμάτιο με την έντονη οσμή του απολυμαντικού της έφερε μια στιγμιαία ζαλάδα. Έκατσε σε ένα πάγκο και τύλιξε επιδέξια το σάλι της γύρω από το λαιμό και το στέρνο της καθώς η υγρασία ήταν έντονη.

Πέρασαν αρκετά λεπτά και δεν την είχαν καλέσει ακόμα. Ξαφνικά εισέβαλε στο δωμάτιο μια γέρικη φιγούρα. Η Στέλλα την ακολούθησε με το βλέμμα της. Της έκανε εντύπωση η φωτεινότητα στο πρόσωπο της παρόλο που το όλο παρουσιαστικό της πρόδιδε ότι τα χρόνια που κουβαλούσε δεν ήταν λίγα. Η γριούλα έσυρε τα πόδια της μέχρι το ψύκτη. Έγειρε το καμπουριασμένο κορμί της και προσπάθησε να φέρει το πλαστικό ποτήρι κάτω από την βρύση. Μάταια καθώς το χέρι της έτρεμε αρκετά. Η Στέλλα αυθόρμητα έκανε να την βοηθήσει και πλησίασε.

Η γριά έπιασε το χέρι της Στέλλας και άρχισε να το σφίγγει. Εκείνο το τρεμάμενο λιπόσαρκο χέρι που δε μπορούσε να κρατήσει ένα πλαστικό ποτήρι γράπωσε σταθερά και δυνατά το αριστερό χέρι της Στέλλας. Εκείνη δεν έδειχνε να ενοχλείτε από την πίεση αλλά σίγουρα ξαφνιάστηκε από την κίνηση.

-Κόρη μου να προσέχεις.... της είπε η γριά ενώ την κοιτούσε βαθιά μέσα στα μάτια
-Δε σας καταλαβαίνω.....απάντησε η Στέλλα ενώ χασκογέλασε αμήχανα
- Ο σίγμα έχει μήνυμα για σένα…ο Σίγμα θέλει να σου μιλήσει
- Ο σίγμα?.... Ρώτησε η Στέλλα με απορία
- Στέλλα μην πιστέψεις τίποτα… ο Σίγμα λέει να μην πιστεύεις τίποτα από όσα ακούσεις εδώ μέσα…
- Που ξέρετε το όνομα μου και ποιος είναι ο σίγμα?
- Ο σίγμα…
- Ποια είστε Κυρία μου? Τι θέλετε από μένα?...Ρώτησε η Στέλλα με σταθερή φωνή ενώ προσπαθούσε να καταλάβει τι γινόταν
- Είμαι η Ιρενα Παβλοβιτς βεβαια..Η γνωστή ηθοποιός της μεγάλης οθόνης…απάντησε η γιαγιά με στόμφο προσπαθώντας παράλληλα να ισιώσει το γερμένο κορμί της
- Ποια?..... Ιρένα? ….Η Στέλλα ήταν φανερά αμήχανη. Το πρόσωπο της ήταν συνοφρυωμένο γεμάτο απορία. Τράβηξε το χέρι της και έκανε δυο βήματα πίσω

Μια νοσοκόμα μπήκε στο δωμάτιο ξαφνικά και με βήμα γοργό πλησίασε τις δυο γυναίκες.

-Κυρία Βασιλική εδώ είστε και σας ψάχνω. …..απευθύνθηκε στη γιαγιά ενώ παράλληλα την έπιασε από το μπράτσο…… "Ελάτε είναι ώρα για το φάρμακο σας".

Η Κυρία Βασιλική έσκυψε το κεφάλι και ακολούθησε την νοσοκόμα χωρίς καμία αντίσταση. Θαρρείς πως το πρόσωπο της σκοτείνιασε ξαφνικά . Πριν απομακρυνθούν η νοσοκόμα γύρισε το κεφάλι της προς την μεριά της Στέλλας.

-Κυρία Μαρτσαμπλόκου, ο κύριος διευθυντής σας περιμένει στο γραφείο του. Μπορείτε να περάσετε.
-Ευχαριστώ …είπε η Στέλλα δείχνοντας ακόμα ξαφνιασμένη από την περίεργη στιχομυθία που είχε με την γριούλα.